Ik wóú dat het aan mij lag

Nog nooit ben ik zó vaak en zó hard op mijn bek gegaan als in de liefde. Als swipend, tinder ik door de foto’s van allerlei soorten en maten mannen, om maar te hopen dat de liefde ‘happend’. Zo val ik als een blok voor de mooie ogen van een leuke man die me op mijn blauwe schermpje tegemoet stralen. We hebben een match, we kletsen en een paar dagen later ontmoeten we elkaar onder het genot van een biertje. Eindelijk iemand die leuker is dan op de foto en ook nog eens sportief, sociaal én grappig. We hebben de welbekende, maar oh zo zeldzame, klik. De date verloopt voorspoedig en een paar dagen later volgt de volgende date en de daaropvolgende. Gezellig met elkaar koken, lachen, plannen maken, fantaseren, eropuit trekken om vervolgens de sterren van de hemel te vrijen. Mijn wereld kleurt felroze.

Als romantische impulsieveling stort ik me voor de zoveelste keer in een nieuw liefdesavontuur. Zou dit dan ein-de-lijk de ware zijn? De man verteld me hoe leuk ik ben en hoe knap en hoe relaxed het tussen ons gaat. Hij verteld me alles wat ik wil horen en mijn vlinders nemen toe. Ik zie mezelf al samen in een leuk huis met een schattige liefdesbaby en een surfbusje voor deur. Wat een unieke match en eindelijk een man naar mijn hart.

En dan komt daar het bericht. ‘Ik moet je wat vertellen.’ Mijn hart stokt in mijn keel. Ik heb al heel wat fysieke pijn gekend door de vele sporten die ik beoefen, het rennen van marathons, het gecentrifugeerd worden door de golven tijdens het surfen en de rake klappen van het boksen. Mijn nekharen staan overeind, het zal toch niet weer. ‘Helaas kan ik mij nu niet binden. Jij bent fantastisch, het ligt niet aan jou maar aan mij.’ En voor de zoveelste keer kletter in van de wolk in een ijsbad. Ik wou dat het eens aan mij lag.

p.s. leuke mannen, ik durf het nog steeds aan 😉