Herfst aka emoperiode

Ik sta op om 07.00 en mede dat ik mijn ogen open verlang ik naar koffie. Ook denk ik gelijk “jemig, wordt het weer zo’n dag”. Ik rol mijn gordijnen open en ik kijk chagrijnig naar buiten, het is grijs. Grijs, zo ziet mijn humeur er ook uit. Ik ben echt een hater vandaag. Langzaam stap ik uit bed en loop ik richting mijn keuken, zoals ik al zei was koffie het eerste waar ik aan dacht dus dat ga ik dan ook maar maken. Met een verse koffie in mijn mik ga ik verder met mijn ochtendroutine, want met een vaste routine start ik altijd veel beter op.

Als ik eindelijk eenmaal klaar ben met het omtoveren van mijn giecheltje, wat heel erg nodig was, ga ik maar eens ontbijten. Ik moet deze frons omtoveren in een glimlach, met eten krijg ik dit hopelijk voor mekaar. Eitje bakken, nog een koffie zetten en het nieuws kijken. Ik denk nogmaals “jemig”, ik ben verdomme 21 jaar en ik gedraag me als iemand van 45. Het ontbijt doet me wel goed, nu onderweg naar het station. Het regent, dit kan er ook nog wel bij. Terwijl ik aan het fietsen ben stopt het met regenen en ik denk “yes”. Gelijk vraag ik me ook af waarom ik eigenlijk zo ongelooflijk chagrijnig wakker ben geworden?

De herfst is er weer. Het zonnetje komt minder vaak naar buiten, het is koud en het regent vaak. Ook zijn alle mensen in je omgeving minder te genieten en is school en werk ook een chaos, om het nog af te toppen ben ik net op mijn zelf gaan wonen en moet ik hier ongelooflijk aan wennen. Maar weet je, ik leef en ik ben over het algemeen gelukkig (lees: exclusief mijn chagrijnige buien).

Voorheen heb ik regelmatig zulke ochtenden gehad, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat dit totaal onnodig is. Vandaag stond ik namelijk op met frisse moed. Fuck het slechte weer, fuck stress op school en denk aan de leuke dingen rondom de herfst. Bruine blaadjes, de feestdagen om de hoek (ja, I know erg enthousiast) en binnen zitten met Netflix & chill is ZO geen straf. Waar ik voorheen met een chagrijnige kop en twee oortjes in door het leven ging, lach ik nu zelfs daadwerkelijk naar mensen die ik niet ken en roep ik iets te enthousiast “GOEDEMORGEN” naar de conducteur. Mijn punt is, het leven is te kort om elke dag in de herfst een rothumeur te hebben. Lach een beetje. Dan merk je gelijk dat de wereld om je heen er wat gezelliger uitziet.