Facebook-moe

Ik was eigenlijk al een poosje klaar met Facebook maar bleef alleen nog om mijn columns te kunnen delen. Toch zorgde zelfs dat nog altijd voor een verplichtingsgevoel want alle facebook vrienden die reageerden of een like gaven moest ik natuurlijk wel bedanken door op zijn minst ook hun posts te lezen en te liken. En daar ga je dus al… Ik ben mij er terdege van bewust dat dit puur in mijn eigen hoofd zit. Toch weet ik zeker dat er stiekem velen zijn die dit gevoelen zullen herkennen. En dat is het manipulatieve van social media waar ik zo’n weerstand tegen voel.
Daarnaast viel het me de laatste tijd op dat ik nog maar van een handjevol vrienden posts te zien kreeg. En van dat kleine groepje hadden diverse vrienden het de afgelopen periode moeilijk, wat een direct gevolg van Facebook bleek te zijn. Ik las namelijk dat ze zich gekwetst voelden door reacties van anderen, die er inderdaad niet om logen. Ik merk sowieso dat er vaak op een nietsontziende manier gereageerd wordt op het internet en ik zit soms met open mond en plaatsvervangende schaamte te lezen hoe mensen elkaar finaal de grond in boren. En zodoende waren er dus enkele vrienden die even afstand namen van Facebook om bij te komen van alle negativiteit die ze gratis en voor niks van hun zogenaamde vrienden hadden gekregen. Wat bracht Facebook me eigenlijk nog, behalve oppervlakkige posts of juist heel verdrietige of negatieve?

Mijn vriend had zijn account al wat langer gedeactiveerd (hetgeen hem heel goed beviel) en na de zoveelste ergernis heb ik zijn voorbeeld gevolgd. Overigens had Facebook voor mij persoonlijk af en toe meer weg van een “Vleesbook” want ik kreeg met de regelmaat van de klok vreemde vriendschapsverzoeken van all over the world met op zijn zachtst gezegd heel bijzondere berichten erbij. Het lijkt dan verdacht veel op een datingsite waar mensen maar wat zitten te zoeken (swipen….) in het wildeweg om vervolgens te kijken wie er hapt.

Ik kan mijn columns niet meer delen op Facebook maar het zij zo, ik heb weer tijd over voor dingen in de ECHTE wereld. Zo zit ik regelmatig te scrabbelen met mijn lief, ik bel wat meer (jawel, die functie zit ook nog op je telefoon) en pak vaker een boek. Ik hou van echt, ik lees dan ook honderd keer liever de Metro krant in de trein dan online. Gewoon het gezellige geritsel en de geur van papier, heerlijk.

Dacht ik in het verleden dat een leven zonder Facebook bijna ondenkbaar was, nu kan ik jullie zeggen: ‘Ik mis niets! Helemaal niets.’