De ma-/di-/wo-/do-/vrijdag borrel in de spits

Het is een doordeweekse dag, 17:00, en je stapt die overvolle trein weer in. Het is klam, alle stoelen zijn bezet, je bent moe, je hebt er al een lange dag opzitten, nu word je ook nog eens tegen de deur aangeduwd door onhandige mensen met grote rugzakken èn als je echt pech hebt heb je ook nog eens vertraging waardoor je je aansluiting mist. Wat een heerlijke afsluiter van de dag… Waarom zit het zo tegen? Maar, even eerlijk lieve reiziger, waarom zou je hier een probleem van maken als het ook leuk kan zijn? Al die frustratie kan je toch veel beter omzetten in positieve energie?

Hoe gaan we die positieve energie creëren? Dat is de vraag. Heb je er wel eens over nagedacht om een praatje te maken met al die wildvreemden om je heen? Nee? Bij deze wil ik het volgende voorstellen: ‘De ma-/di-/wo-/do-/vrijdag borrel in de spits!’ Wat lijkt mij het heerlijk om in één treinstel alle stoelen weg te halen en daar een restauratiewagon van te maken. Een bar waar, ter afsluiting van de dag, biertjes genuttigd kunnen worden. Een ruimte waar je na een intensieve werkdag kan relaxen en samen je frustraties de vrije loop kan laten omdat die ene collega weer eens deed wat jij zo ontzettend irritant vindt. Hoe klinkt dit?

Laatst zat ik in de trein hierover te fantaseren. Her en der zaten prachtige mensen met elk hun eigen verhaal. De tijd in de treinreis is te kort om die verhalen allemaal aan te horen. Maar om mijn bovenstaande borrel te realiseren moet, om te beginnen, de volgende vraag eerst beantwoord worden: “Waarom praten mensen eigenlijk niet met vreemden?” Is dat gek of doe je dat alleen als je ‘jezelf gaat ontdekken’ in Zuidoost-Azië? Dan praat je met alle backpackers in het hostel, ga je met hen op stap en beleef je de meest waanzinnige avonturen. Nu hoor ik je natuurlijk denken: “Ja maar Marijn… zij hebben allemaal hetzelfde doel. Ze zijn daar aan het reizen net zoals iedereen om hen heen.” Maar lieve lezer, in de spits is toch iedereen op weg naar zijn of haar werk of ze gaan naar huis. Iedereen heeft dus hetzelfde doel waarom ze in de trein zitten.

Graag zou ik af willen sluiten met een wens. En dat is dat ik graag de restauratie zie verschijnen als ontmoetingsplek, relax ruimte en zetje in de goede richting om te kletsen met vreemden. En dit allemaal om van Nederland dat meest fantastische, sociaalste, bijzonderste en vooral mooiste plekje te maken van deze wereld.