Dag stilte….

Dag stilte….

We zijn gewend aan geluid, hard of zacht. Echt stil is het bijna nooit.
Soms verwelkom ik de stilte of zoek ik haar bewust op.

Zo is de stiltecoupé mijn favoriete plek in de trein.

Ook daar is stilte relatief. Geluiden van krakende krantjes, kuchende reizigers, typende werkers en niet te vergeten het kadeng kadeng van de trein worden onderbroken door de stem van de conducteur die om een plaatsbewijs vraagt of door de intercom vertelt welk station we naderen.
Deze geluiden benadrukken de de stilte die wordt gecreëerd door mensen die ook kiezen voor een plek zonder een overkill aan geluid.
Kans om te concentreren, te denken, op jezelf te zijn.

Totdat….
Er een hork “gewoon” even zijn verhaal wil delen via zijn mobiel. Niet alleen met zijn contact aan de andere kant van de lijn, maar ook met de rest van ons medereizigers.

Totdat een echtpaar de plannen van de dag hardop doorneemt.

Totdat een oma haar kleinkind hardop wijst op de achter het raam voorbij glijdende wereld.

Totdat twee luidruchtige twintigers hun relatieperikelen uitgebreid doornemen.

Ik twijfel; moet ik er wat van zeggen?
Het gebeurt regelmatig dat de niet te missen raamsticker wordt genegeerd.
Het zoveelste kenmerk van onze egocentrifisering of “lak aan de regels”-mentaliteit
Ben ik dan de enige die zich geïrriteerd in stilte verbijt?

Hoe dan ook, mijn uurtje mijmeren is verstoord.

Dag stilte….