Daar zit ze dan

Daar zit ze dan. Tegenover me zit een jonge meid. Een meid die in de bloei van haar leven hoort te staan. Haar verhaal laat me schrikken. Ze vertelt me over de hartkloppingen die ze voelt, haar klamme handen, wazige zicht, trillende benen, de onstabiele vloer onder haar voeten en over de intense angst die door haar heen schiet op het moment dat ze een zogenoemde ‘paniekaanval’ heeft. Ze vertelt me over de angst voor de angst. De angst die haar leven beheerst. De onverklaarbare angst die geheel onterecht is, maar toch voelt.

Ze is een slimme meid. Studeert aan de universiteit. Ze is gedreven en streeft naar succes. Misschien soms te veel succes. Misschien bezweken onder haar perfectionisme. Misschien bezweken omdat ze haar grens niet kent. De lat te hoog legt en te veel van haarzelf vraagt. Net zoals vele andere in de piek van hun leven.

Ze vertelt graag in de derde persoon zodat het minder echt lijkt. Alsof het verhaal niet over haar gaat, maar over iemand anders. Ze vertelt het verhaal niet zelf, maar hoort haar eigen stem de woorden op haar laptop typen. Daar zit ze dan. Tegenover haar scherm. Want ze is ik en ik ben bang.

Een fictief verhaal, dat waar had kunnen zijn.