Brutaal

Terwijl ik voor de vierde keer deze week op het perron sta te wachten op mijn vertraagde trein, hoor ik in de verte muziek dichterbij komen wat iets weg heeft van Hardcore. Het geluid komt steeds dichterbij en ik kijk verbaasd in het rond om te kijken of ik misschien niet nog een extra kop koffie had moeten nemen vanmorgen. Dan loopt er ineens een jongen met dreads tot over zijn billen de trap op. Hij heeft een dikke ghettoblaster op zijn schouder en loopt zonder enige gene het inmiddels stampvolle perron op. Het volume ongetwijfeld op MAX. Even denk ik eraan om naar hem toe te lopen en de ghettoblaster op zijn hoofd kapot te slaan, maar als ik hem rustig zijn sigaret zie opsteken en hij de rook weer in rondjes uit blaast kan ik eigenlijk alleen maar met volle verbazing naar hem kijken. Zit ik in een uitzending van Hidden Camera? Springt er zo iemand ergens achter vandaan die roept ‘Ha, you all got punked! Of heeft deze jongen echt geen enkel greintje schaamte in zich? Ik zie iedereen wegkijken, terwijl ze allemaal hetzelfde denken. Allemaal willen ze er wat van zeggen, maar doen het niet. De slappelingen. Ik kan een stemmetje in mijn hoofd niet onderdrukken die zegt dat deze man eigenlijk een schouderklopje verdient. Een prijs voor het hebben van een totale ‘Lik m’n reet, ik doe waar ik zin in heb’ mentaliteit. Ik kan de glimlach door mijn eigen gedachtes niet onderdrukken terwijl ik de rest van de mensen nog een keer geërgerd naar de grond zie kijken. Als de trein eindelijk aan komt rijden en ik langs de jongen met de ghetto blaster loop kan ik het niet laten. Ik zou hem nog nét een tikkeltje harder zetten, zeg ik tegen hem met een knipoog.