Ziel-verpletterende managers

In een wereld die economisch steeds sneller groeit (moet groeien) horen wij als mensen maar mee te groeien. Wij worden steeds slimmer geacht, standaarden worden verhoogd, eigenverantwoordelijkheid wordt opgeschroefd en steeds hogere targets moeten gehaald worden om de onverzadigbare winstmarges en groeicijfers van het corporate monster te spekken; de gevolgen zijn reprimandes en ontslag. We moeten meer leren met minder begeleiding, en waar begeleiding is schiet deze heftig te kort om inzicht te bieden in de werkzaamheden. De leidinggevenden zijn te druk met eigen belang om nog aandacht te hebben voor hun ondergeschikten, wat leidt tot betuttelen, want: “ze snappen toch niet waar ik mee bezig ben namelijk: “het grote plaatje””. Leidinggeven is niet meer je mensen begeleiden en zodanig resultaten halen, het is resultaten behalen en je mensen aanspreken op wat ze fout doen. Zodra men één niveau omhoog gaat vergeet men waar ze vandaan komen en wat er nodig was om die rol effectief te vervullen “niet meer mijn probleem”.
Door de individuele verantwoordelijkheid te verhogen bij de werknemer vervalt dit deels bij de leidinggevende, tijd die ze maar al te graag in eigen belang steken (lees: koffie halen, meetings plannen). Teksten als: “ik heb het zo druk” “ik kan niet beloven dat het vandaag of morgen lukt hoor, maar ik ben er mee bezig” voor onnozele verzoeken – is dagelijkse kost. De ontbrekende kennis en pretentieuze instructies zorgen voor frustratie, stress en uiteindelijk langdurige ziekte. Men voelt zich niet gehoord, uitvoeren – niet nadenken! Het enige wat nog overblijft is het maandelijks salaris dat nipt genoeg is om comfortabel van te leven – mits je samenwoont en allebei werkt, als alleenstaande kom je maandelijks nipt rond. Je vakantiegeld is verwerkt in je maandelijks saldo, over de secundaire voorwaarden is bijna geen informatie te vinden om hier effectief gebruik van te maken. Je wordt gelokt met verschillende voordelen, compensaties en andere mooie beloftes die naderhand weinig tot niks toevoegen aan hoe gelukkig je wordt van het werk.
Ondertussen gaat de telefoon weer, je hebt de skills van alle afdelingen omdat er geen personeel te krijgen is, “hoe lang hou je dit nog vol?” vraag je aan jezelf “zolang de huur betaald moet worden en de kids naar school moeten” is het antwoord, dat is het altijd. Dienstbaar neem je op.