Stiltecoupé

Het is vrijdagavond en ik zit na een lange week stage in de trein. Dwars door Nederland, ben ik op weg naar mijn ouderlijk huis. Hier ga ik een weekend lang ontspannen en mijn familie bezoeken. Op het station zie ik eerder het boek ‘MIND GYM’ liggen, dat me erg aantrekt. Naast de 20 persoonlijke reclames op Instagram deze week, kan het namelijk geen kwaad om zo nu en dan een boek op te pakken.

Eenmaal bij de trein aangekomen kies ik bewust een stiltecoupé uit. Ik ga eens goed in dit boek duiken. Maar na 2 haltes wordt mijn rust al verstoord. Een volwassen gezien stapt in met warm, riekend eten en luid taalgebruik. “Wat boeit mij dat nou? Daar heb ik schijt aan,” roept de dochter terwijl er naar de stilte-coupé sticker wordt gewezen.

Ik probeer door te lezen in mijn boek, maar het luide gekakel valt te veel op in een muisstille coupé. De houding van de mensen om mij heen verandert langzaam. De eerst zo rustige, ontspannen passagiers hebben hun schouders inmiddels naast hun oren zitten en kin op de vloer liggen. Maar niemand durft er iets van te zeggen. “Zal ik dan maar?” denk ik, maar iets in me houd mij tegen.

Ik hoef ten slotte nog maar 30 minuten met deze mensen in dit voorheen zo stille hokje vol te houden. Daarnaast ligt er nota bene een boek over het verleggen van je aandacht, het beseffen van nutteloze negatieve energie op mijn schoot. Als ik zie dat er geen andere Robin Hood in de trein zit, klap ik mijn boek maar dicht. Hoopvol zie ik de jongen tegenover mij rechtop gaan zitten, in de hoop dat ik er iets van zal zeggen. Maar ik stel hem teleur, pak mijn telefoon en begin te schrijven aan dit verhaal. En wat denk je? Nog voordat ik de laatste zin getypt heb, hebben de luidruchtige dames en heren de trein alweer verlaten.