Sentimenteel

Somber tuur ik in de verte, in de hoop een geel stipje te ontwaren. Ik sta op het perron te wachten op de trein van Maarssen naar Utrecht. Ongeduldig klik ik met mijn hak op de grond. Mijn gedachten zijn bij mijn zoon die vanochtend snikte dat hij niet naar de buitenschoolse opvang wilde. Zijn verdriet voelde zo hartverscheurend dat ik op mijn werk aangekomen, besloot om hem die dag eerder op te halen. Ruim een uur reizen, zit er tussen hem en mij op werkdagen. Ook mijn moeder doemt op in mijn gedachten. Als het haar maar lukt om zelf te plassen zonder dat verdomde slangetje. Ik voel een knoop in mijn maag. Als mijn vader er nog was geweest, had hij haar tot steun kunnen zijn.
Ik draai me om en zie de boot die over het Amsterdam- Rijnkanaal komt aanvaren. Een welkome afleiding die me uit mijn gepeins trekt. Het is een brede platte boot, een containerschip. Mooi gezicht die heldere blauwe en groene kleuren, hier en daar wat rood. Ik kijk naar de namen op de boot. De combinatie van de namen treft me. Hans – Nico staat erop. Mijn overleden vader heette Hans, zijn broer uit Australië, ook helaas al overleden, heette Nico.
Mijn lichaam gloeit van mijn kruin tot aan mijn voeten. Ik voel de verbinding. De boot staat voor mijn vriend, het kind van schippers die de eerste jaren van zijn leven op een boot heeft gewoond. Sinds ik hem ken kijk ik met andere ogen naar iedere boot die langs vaart. Dan de bezorgdheid voor mijn kind en mijn moeder. De namen op de boot symboliseren de steun van twee mannen, die als uit de hemel gezonden mij even laten weten dat ik niet alleen ben maar dat zij er weet van hebben. In gedachten zie ik ze voor me. Met een lach op het gezicht en een biertje in de hand. Fijn dat ze elkaar gevonden hebben. Ik draai me om en zie als in een mist de trein aankomen. Een vreselijk sentimentele trut ben ik af en toe. Maar ik voel me een stuk beter.