Saffie…..

Ik zit bij de bushalte, lekker in het zonnetje, nadenkend over vandaag en dingen die me bezighouden. Er komt een vrouw aangeslenterd, ik schat haar tussen de 60 en 65. langzaam, bijna vermoeid sloft ze naar het bankje en komt naast me zitten. Vind je het erg dat ik een saffie rook vraagt ze, terwijl ze hevig aan haar shaggie trekt. Nee hoor zeg ik, hoewel ik die shag enorm vind stinken. Ik kijk naar haar en vind dat ze een vreemde bruine kleur heeft, bijna geel. Grote zonnebril en haar haar ziet er wild en onverzorgd uit. Ik heb kanker, zegt ze ineens….leverkanker en blaaskanker. Ja, je zal wel denken en dan toch roken. Maar waarom zou ik stoppen, mag blij zijn als ik de zomer overleef, is het niet van de kanker dan is het wel van die pleurishitte zegt ze opgefokt en schiet in een hoestbui. Mijn longen mankeren niks hoor…..kijk, dat zou ik begrijpen als ik kanker aan mijn longen zou hebben. Maar leverkanker. Ik heb nooit een druppel gezopen. En hoe kom je aan blaaskanker? Ik zie de bus aankomen en sta op. De vrouw gooit haar Saffie weg en we stappen in. Mag ik naast je zitten vraagt ze…..en ze ploft neer. Ze heeft haar grote zonnebril afgezet en ik schrik. Haar ogen zijn kanariegeel. Ja meissie, zo ziet dat eruit als je leverkanker hebt. Je schrok hé, ik zag het. Ja ik schrok zeker en instinctief pak ik haar hand en zeg dat ik het heel erg vind. Ze pakt haar pakje shag. Ik draai vast een saffie voor als ik er zo uit moet, vind je het erg? Nee hoor, draai lekker je saffie zeg ik en ik moet om haar lachen. We stappen samen de bus uit, dag meissie, pas goed op jezelf en ze sloft iets gebogen weg, een enorme rookwolk achter zich latend. Ik kijk haar na, halverwege stopt ze, draait zich om en zwaait. Ik zwaai terug en stap in mijn volgende bus…….