Ontsnappingsbenenwagen

Ik heb sinds kort nieuwe schoenen. Nikes. Voor de kenners Nike Air Max 90. De gympies die eind jaren tachtig-baby’s door blubberige feestweken, hakkenbaroptredens in Bob’s Saloon en onze schooltijd lieten heen stampen. Na veertien jaar een nieuw paar. Dit keer op internet gekocht in plaats van in mijn woonplaats Beverwijk op de Bazaar (dat de laatste keer dat ik Nikes heette nog gewoon de Zwarte markt was). “Online gekocht, omdat ze op de ‘Zwarte’ markt nep zijn?’’ is de veel gestelde vraag. ‘Nep’. Onlangs lezen we in de krant over een 17-jarig meisje in Marokko dat weken lang door een groep mannen verkracht werd. Tussen het verkrachten door, tatoeëerden ze haar met hakenkruizen. “Had ze maar niet alleen op straat moeten lopen” las in ik een nieuwsanalyse. Amerikaanse toeristen werden door een gestoorde Afghaanse vluchteling neergestoken op het Amsterdamse Centraal Station omdat deze laatste boos is op Wilders. En een bekende American Football-speler die van Nike een sponsorcontract krijgt, omdat hij protesteert tegen discriminatie mag rekenen op de woeden van president Trump. Het antwoord van veel Amerikanen op het nieuwe (maatschappelijke) gezicht van het sportmerk? Massaal hun eigen Nike-schoenen in de brand steken en hun Nike-sokken verknippen. Nep. Soms denk ik dat niets meer echt is. Een soort Truman show-effect naar de gelijknamige film. Straks schiet de spot aan en zegt de regisseur dat ik in een rare speelfilm zat. Of de wekker gaat en mijn moeder vertelt me dat het allemaal een boze droom was. En dat ik maar snel mijn Nike Air Maxies moet aantrekken, voor ik te laat ben voor school. Soms zou ik terug willen naar een tijd waarin ik het gevoel had dat ik op mijn gympen kon ontsnappen van de werkelijkheid. Stop de Afghaanse terrorist goed weg, net als de verkrachters. Geef het Marokkaanse slachtoffer de nodige therapie. Net als Trump en Wilders. En maak de American Football-speler in kwestie president. Of begin bij respectvol en logisch nadenken. Bij gewoon doen. Hét gewoon doen; zoals het motto van Nike luidt. In de tussentijd schuil ik in mijn jongenskamer. Om mijn Nikes niet te verbranden maar op te poetsen. Want aankomende maanden zie je mij op jaren 90-feestjes, hardcoreparty’s en Mental Theo-optredens voorbij dreunen. Niet uit protest of onverschilligheid maar om mijn woede weg te stampen. En heel misschien stamp ik hiermee samen met de andere aanwezigen de oude vertrouwde onschuldige wereld waar ik zo naar terug verlang de grond uit.