Kinderpuberteit

In de jaren tachtig lag ik weleens op de vloer van een kledingwinkel. Naast mij mijn moeder met twee rokjes in de hand. Ik moest ze van haar passen, maar dat wilde de wildebras die ik was niet. Bij mijn speelstijl hoorde broeken. Vaag wist ik al dat ik een andere smaak had dan mijn moeder. Ik miste echter de vaardigheden dit adequaat te beargumenteren. Dus koos ik in mijn kinderlijke onmacht voor een ligprotest. Ik schreeuwde niet. Ik weigerde simpelweg verder deelname.

Afgelopen weekend zag ik Serena Williams in de finale van de US Open. Stampvoetend als een onmachtig kind probeerde ze haar gelijk te halen. Alles werd uit de kast getrokken. Ze wilde iets anders dan de volwassen scheidsrechter die, al dan niet terecht, een grens trok. De tutu die rechtstreeks uit een verkleedkist getrokken kon zijn accentueerde het beeld.

Alle kinderen doen het: experimenteren met de eigen wil. Vaak gehinderd door het onvermogen dat bij de leeftijd past. Of het nu jongens of meisjes zijn. De kleur van het velletje waarmee ze geboren zijn doet niet ter zake.

Blijf ik zitten met een vraag. Serena Williams is toch een volwassen vrouw?