Integriteit VVD vs. Lili & Howick

Nu eindelijk een VVD’er een keer de regels mag overtreden met een positieve publieke opinie als gevolg, slaan ze de plank totaal mis door wederom te zwijgen.

Ik herinner me nog uit mijn basisschooltijd dat als kinderen een bril, beugel of dyslexie hadden, er niet ‘bij hoorden’. De rillingen lopen me nog over de rug als ik terugdenk dat sommigen kinderen altijd als laatste gekozen werden bij het sporten, de pauze alleen doorbrachten en getreiterd werden. Ik dacht dat er in de tussentijd veel gebeurd was. Dat ‘oppoten’ niet meer door de leraar wordt geïnitieerd, dat dyslexie begeleid wordt en uitgelegd aan de klas en dat er meer aandacht is voor pesten en alle gevolgen daarvan.

De media wordt de laatste tijd vaak gezien als grote vijand. Zeker als het gaat om content die men niet wil of kan verdedigen. En ik kan heel ver meegaan in de gedachte dat politici niet in kunnen gaan op allerlei individuele gevallen of dat men zich niet wil bemoeien met uitspraken van de rechterlijke macht. Zwijgen is niet altijd goud.

De VVD komt structureel in het nieuws door politici die het niet zo nauw nemen met bepaalde regels. Als je dan structureel niet rigide handelt, waarom dan in het geval van een Lili & Howick juist wel? Je ziet de schaamte van de journalisten die kinderen van 12 en 13 op een late avond nog interviewen. En die hebben een keuze als volgt: wil ik bepaalde (ongeschreven) regels overtreden door kinderen te interviewen die allang in bed horen te liggen. Om daarmee de misstanden aan te tonen van ons asielbeleid? Of kies je voor de makkelijke en gewetenloze weg, en laat je ze die avond slapen zodat ze geruisloos kunnen verdwijnen naar en verpieteren in een ander land.

Een streng asielbeleid is prima, maar maak het ook menselijk en rechtvaardig.