eMANcipatie

Twee weken geleden was ik met m’n zusje naar de bioscoop, naar ‘Mamma Mia: Here We Go Again’. Ik kwam terecht in een zaal bestaand uit overwegend jonge dames, vanuit een foyer gevuld met onder andere mannen, wachtend op een actiefilm. Van wie denkt u dat ik de raarste blikken kreeg, de dames in de zaal, of de heren die mij de zaal in zagen lopen? De tweede groep natuurlijk, ik zag in veel vragende ogen drie opties: Hij heeft een weddenschap verloren, hij heeft een jonge en dominante vriendin, of hij is homoseksueel. Als mijn ogen terug hadden kunnen praten hadden ze gezegd: geen van de drie. De film (en vooral de zoetsappige en catchy ABBA-hits) leek mij oprecht de meest plezierige besteding van die avond. Vrouwen zijn zich steeds meer aan het vrijvechten van hun stereotypes, en wij mannen zouden dat ook moeten doen. Echter, onze ‘tegenstander’ is niet de andere sekse, maar zijn wij zelf. Veel vrouwen moedigen mannen zelfs aan in het overnemen van oorspronkelijk typisch vrouwelijke voorkeuren, maar onze onderlinge macho-cultuur laat dat niet toe. Wij houden elkaar scherp en staan paraat om elke licht feminiene voorkeur of activiteit ‘gay’ te noemen. Vanuit dat perspectief valt deze column ook zeer zeker gay te noemen, en toch weet ik dat veel mannen dit zullen lezen met een gevoel van herkenning en erkenning. Ik weet zeker dat er genoeg mannen zijn die in hun eentje meedansen met de hits van ABBA, die Jillz stiekem veel lekkerder vinden dan bier of die Boer Zoekt Vrouw niet alleen hebben gezien omdat hun moeders/zusjes het in dezelfde ruimte aan het kijken waren. Allemaal guilty pleasures, en wij mannen kunnen er zelf voor zorgen dat het guilty-gedeelte verdwijnt. Zet deze column dan ook niet weg als de inktgeworden frustratie van een Social Justice Warrior over macho-mannen die allemaal de verschrikkelijkste wezens van deze aardkloot zijn. Het zijn van een man-man is prima, maar tolereer en waardeer zo nu en dan een of twee vleugjes oestrogeen in jezelf en je mannelijke medemens.