Een brief aan Ernst & Bobbie

Lieve Ernst & Bobbie. Ik heb een bucketlist en jullie staan er op. Zo, dat is eruit. En ik kan je vertellen; dat is niet makkelijk om te zeggen als je 24 bent. Tot nu toe weet alleen mijn broer dat ik een fangirl ben, alleen omdat hij zelf een fanboy is. Gelukkig maar, want met wie moet ik anders in de auto ‘Dievenjacht’ of ‘We zijn tractormonteur’ op volume 100 luisteren? Dat hadden jullie niet gedacht hè, dat jullie twee semi-volwassen mensen nog zo blij konden maken met jullie muziek.

Eigenlijk is het de schuld van mijn ouders dat onze voorwaardelijke liefde voor jullie catchy nummertjes waarschijnlijk nooit zal eindigen. Zij waren het, die een My First Sony kochten mét daarbij een cassettebandje waarop jullie avonturen in de dierentuin te beluisteren waren. Deze ging steevast mee in de auto, tussen mijn broer en mij in, met de intentie om elke autorit ons weer af te leiden van moeten plassen of misselijkheid. Die intentie sloeg echter al snel om in een ware gezins-act waarbij de liedjes eerst nog geplaybackt, maar niet lang erna mee geschreeuwd werden. Side note: ik moest van mijn broer altijd Ernst zijn, zodat hij zelf Bobbie kon zijn. Een níet democratische beslissing waar ik nog altijd traumatische herinneringen aan heb, no offence Ernst.

Zo zijn alle liedjes destijds de revue gepasseerd, tot en met ‘Avonturen bij de boswachter’ uit 2001, toen was ons repertoire wel gevuld. Dat wil niet zeggen dat onze gezinstraditie daar eindigde. Sterker nog; twee jaar geleden maakte we met z’n vieren een rondreis door Canada in een gehuurde camper en welk item lag als eerste in de koffer? Juist. Ernst & Bobbie. Niet de cassettes weliswaar, maar wel een dubbel-cd. Want voor ons geldt: een roadtrip zonder jullie is geen roadtrip.

Anyway, ik dwaal af. Terug naar de bucketlist. Mijn wens is een optreden van jullie waarin enkel de oude (lees: goeie) nummers worden gezongen, om al mijn mooie herinneringen weer nieuw leven in te blazen. Valt dat te regelen? Ik weet zeker dat er meer mensen zoals ik zijn die deze lang gekoesterde wens ergens diep van binnen voelen. Uiteraard kan ik nu al zeggen: Familie Romijnders staat vooraan. Mochten jullie nog twijfelen; ik zet met liefde een petitie op.

Liefs en graag tot snel,
Wieke