CODE ROOD

Als het regent is het rotweer en kunnen we niet wachten tot het beter wordt. Als het zomert kan het niet snel genoeg gaan. We willen buiten eten zonder trui. En we willen een gezond kleurtje of een eikenhouten kop.
Maar té warm is ook weer niet goed. Gelukkig vinden we verkoeling onder de tuinslang en in plastic zwembadjes die voor een paar Euro in lagelonenlanden worden gemaakt. Code Geel is niet iets waar we ons zorgen over maken. Oh, Code Oranje al? Nou ja, we zullen toch érgens verkoeling moeten vinden, nietwaar?
Op tv zien we bosbranden en het weerbericht meldt dat in Spanje en Portugal 45 graden wordt gemeten. Iemand grapt dat wij straks het ideale vakantieland zullen zijn voor de Zuid-Europeanen. Hij weet niet hoe dicht dat bij de waarheid is.
Moeten we iets doen dan? Kunnen we iets doen dan? Dat moeten die ‘hoge heren in Den Haag’ dan maar regelen, toch? Daar worden ze voor betaald. Dat de zorg voor onze aarde gewoon bij jezelf begint dringt tot de meesten van ons niet door.
Kom, we zetten nog maar eens een kop koffie. Hé, wat is dat nu? Nou ja zeg, gekker moet het niet worden. Die lui van het waterbedrijf snappen toch zeker wel dat je geen babyvoeding kunt maken zonder water? In de supermarkt hoor je tot de gelukkigen die nog water kunnen bemachtigen maar bij de kassa doet je pinpas het niet: storing bij de bank. Onverrichterzake keer je huiswaarts waar je weinig sympathie ontmoet. Je had wel wat creatiever kunnen zijn, want intussen is Code Rood van kracht. De dijken gaan voor.
Schets ik een wat al te somber beeld? Deze week hoorde ik een psycholoog op tv zeggen dat alle voorlichting tot nu toe weinig heeft geholpen en dat we pas in actie komen als we geraakt worden waar het pijn doet, in onze portemonnee. Dat zal niet gedaan worden door die ‘hoge heren in Den Haag’ maar door de jongens en meisjes die al eerder hun verantwoording namen en toe zijn aan een volgende stap. Niet om te pesten, maar om ervoor te zorgen dat het grote van de domme houden stopt. Dat we weten wat de gevolgen van ons handelen zijn en dat we eindelijk in actie komen, in plaats van verveeld te doneren vanuit onze luie stoel, áls we dat al doen.
Ik ken een paar van die jongens en meisjes. Ze zitten op plekken waar ze invloed kunnen uitoefenen en als ik je één advies mag geven: Maak je borst maar nat, als je nog water hebt tenminste.