Cartoonwedstrijd

Geert organiseert een cartoon-wedstrijd. Over de profeet Mohammed. Want onze Geert, of nouja, onze, gewoon Geert, die van de PVV, een partij in de Nederlandse regering (zeker niet de onze, want de mijne is het niet), is bang. Bang voor de islam. Bang voor een niet-Nederlands Nederland. Bang voor alles wat verandert. Bang voor wat nieuw is.

De cartoonisten die meedoen aan de wedstrijd zijn ook bang. Anders zouden ze niet achter een streng beveiligde deur de wedstijduitslag bekend maken. Maargoed, wie bewijst dat? Ik niet. Ik suggereer het alleen maar. Onder het mom van ‘just saying’ zeg ik dat ze bang zijn. Bang voor iedereen die anders is.

Maar hoe anders zijn islamieten nou eigenlijk? Het zijn toch in eerste instantie mensen, lijkt het. Mensen met handen en voeten, met tanden en haren, met schoolgaande kinderen. Mensen met gedachten. Mensen met emoties. Mensen die reageren op wat er om hen heen gebeurt. En nu reageren ze boos. Omdat dat de emotie is die ze voelen, nu Nederlands Geert hun geloof weer eens door het slijk probeert te halen. Net zoals wij boos zouden worden, wanneer iemand onze normen en waarden aan het twijfelen brengt. Maar nu is het niet alleen in Nederland gevoelt, maar op meerdere plaatsen van de wereld.

Ik organiseer een cartoon-wedstrijd. Over Mohammed. En over onze Geert. Ik stuur zelf ook een cartoon in. Dan teken ik de profeet Mohammed, als een gewone mens. Een mens die boodschappen doet, of een mens die een kind naar school brengt. Een mens die gewoon over straat loopt, als ieder ander. Ik teken hem met een lieve lach op zijn gezicht. Vriendelijk, zoals de meeste mensen.

En dan teken ik op de achtergrond ‘onze’ Geert. Met zijn knieën opgetrokken naar zijn hoofd en omklemd met zijn armen. Tranen met tuiten huilt hij. Hij kijkt bang. Hij kan het allemaal niet aan. Zo’n mens, op straat lopend, met de naam Mohammed alsof het een gewone mens is. Met een normaal uiterlijk, waar verder niets kwaadaardigs aan te zien is. Hij snapt het niet, ‘onze’ arme, arme Geert. Hij is compleet in paniek. Als een klein kind. Zo lijkt het.

En dan is daar de wedstrijduitslag. Midden op het plein van het dorp wordt de winnaar bekend gemaakt. Zonder enig gevoel van angst. Wel met een gevoel van saamhorigheid en een multicultureel publiek. Als vanouds, zo’n typisch Nederlandse crowd.

Ik win.