Vriendschap is liefde

“Mijn vriend is belangijker dan mijn vriendinnen”, blért een jonge vrouw door de volle treincoupé. Wanneer haar vriendin vraagt hoe lang de twee ook alweer samen zijn, vertelt ze dat haar relatie al twee hele weken duurt.

Als haar relatie voorbij is, komt ze vast op hangende pootjes terug bij de vriendinnen die ze nu maandenlang laat stikken. En we vinden het allemaal normaal dat mensen hun nieuwe relatie meteen belangrijker vinden dan de vrienden met wie ze al jaren omgaan. De hele maatschappij is daarop ingericht.

Familieleden vragen telkens weer of je al een relatie hebt, of hoe het met je geliefde gaat. Niemand vraagt naar je beste vriendin. Mensen vinden het normaal wanneer je je grote liefde een spontaan cadeau geeft, maar niet wanneer je dat voor je beste vriend doet.

Ook wettelijk heeft vriendschap weinig status. Als je echtgenoot sterft, heb je recht op verlof vanaf het overlijden tot en met de uitvaart. Wanneer je bij de crematie van je beste vriend wil zijn, heb je nergens recht op en ben je afhankelijk van de grillen van je werkgever.

Dit alles is merkwaardig in een tijd waarin huwelijken steeds vaker stranden. Vriendschappen duren zeker bij tieners, twintigers en dertigers vaak langer dan relaties. Waarom waarderen we onze vriendschappen niet wat meer?

Ik geef mijn liefste vriendinnen bij iedere afspraak een tekening of cadeautje. Zij zijn de belangrijkste mensen in mijn leven. Ik zeg expliciet dat ik van hen houd. Ik heb mijn hele jeugd zonder vriendschap moeten doorbrengen en weet wat eenzaamheid is. Daardoor weet ik dat vriendschap niet vanzelfsprekend is en wil ik expliciet mijn waardering tonen.

De gelukkigste momenten van mijn leven? De momenten waarop ik één-op-één met een lieve vriendin afspreek. Diepe gesprekken, knuffelen, samen lachen en elkaar steunen als we het moeilijk hebben. Niets is mooier dan dat gevoel van pure verbondenheid.

Vriendschap is een vorm van liefde. Het is geen romantische liefde, ik moet er niet aan denken om met mijn vriendinnen naar bed te gaan, maar het is absoluut liefde. Een vorm van liefde die meer waardering en erkenning verdient. Onder andere schrijfster Alma Mathijsen en Boris van der Ham, voorzitter van het Humanistisch Verbond, spreken zich hier openlijk over uit. Mijn steun hebben ze.

Dinsdag liep ik langs de Utrechtse Domtoren en realiseerde me dat ik hier een paar dagen later met een hele lieve vriendin heb afgesproken. Ineens schoot ik vol en liet de tranen lekker stromen. Pure vreugdetranen.