Poepen

Poepen, poep, ik heb gepoept, ik moet poepen, ik ga een bruine trui breien, een fax naar Darmstadt sturen. Hier worden de leukste benamingen verzonnen. Het kan niet gekker.
Poep is een leuk onderwerp binnen het gezin.
Vooral de mannen en prepubers zijn er dol op.
Zeg het woord poep en ze liggen onder de tafel van het lachen.
Wij kregen van mijn collega het poepboek cadeau. En dit boek is samen met “de mol die wilde weten wie er op zijn kop gepoept had”, toch echt wel het favoriete boek in huis.
Maar dat is eigenlijk niet wat ik wil vertellen.
Of waar ik over wil schijven.
Maar wel over het feit dat moeders niet in alle rust kunnen poepen.
Althans zo gaat het bij ons thuis, en ik weet van vriendinnen dat dit herkenbaar is.
Zodra mijn kinderen doorhebben dat ik op de wc zit dan lijkt het alsof alle grenzen zijn vervaagd en de remmen los gaan.
Vooral als pappa niet thuis is dan lijkt het alsof m’n huis verbouwt wordt en ze worstelaars eerste klas zijn geworden.
Soms durf ik niet meer van de wc af, bang voor wat ik aan zal treffen in de rest van het huis.
Maar als pappa thuis is, zou je denken, kan je toch normaal naar de wc. Nee, zelfs dan gaat het niet, want om de een of andere reden moet het alsnog aan mamma worden gevraagd. Onze zoon ging pas op de grond liggen om even te kunnen praten door de kier onder de deur.

En dan is het wonder daar, pappa gaat naar de wc. Pappa kan 2 uur op de wc zitten stinken, zonder dat iemand hem ook maar mist.
Weet je, dat lijkt me soms best heerlijk.
Als ik heel soms alleen thuis ben, dan neem ik het er van. Deur open, en zolang als ik wil lekker zitten zonder dat iemand maar iets van me wil.
Dat is net zoiets als ongestoord douchen zodat het bijna lijkt of je een dagje spa geboekt hebt.
Eigenlijk is deze blog ook meteen een ode aan de alleenstaande mama’s. Ik had al respect voor ze, maar hierdoor nog net iets meer.