GROTe klasse coach!

Na elke training of wedstrijd geef je de coach een hand. Zo hoort dat tenslotte! Je bedankt hem en gaat vol positieve energie weer naar huis.

Maar deze keer eindigt het anders.
Je hebt de hand van de coach nog nooit zo hard vastgehouden.
De drang om te winnen is groter dan ooit. Jullie leven staat op het spel!

Jouw blik kruist de blik van de coach. Deze ogen zeggen dat de ‘wedstrijd’ nog niet is verloren. Er is hoop…

Er komt een moment dat je zijn ogen niet meer kunt zien. Zijn stem is nu jouw enige houvast en weet deze nachtmerrie te kalmeren.

De grot zou je beschermen tegen het vele water, maar is inmiddels een grote vijand/tegenstander geworden!
De donkere dagen voelen als jaren.
De kou is onbeschrijfelijk.

Je hebt de leeftijd bereikt dat je niet meer de hele dag tegen papa of mama aanhangt.
Maar nu kun je niets anders dan verlangen.
Verlangen naar de warmte van jouw familie. Een dikke knuffel van mama of zelfs een onschuldige ruzie met jouw broer. Of gewoon een heerlijke maaltijd met liefde gemaakt! Die gedachtes houden je op de been.

En dan… dan is er hulp…daar kan geen goede wissel tegenop.

Tot de laatste seconde blijft het spannend. Je was nog wel in de veronderstelling dat die puberteit pittig was. Maar nu weet je dat deze tocht jou in 1 klap volwassen maakt.

Eindelijk na al die weken kun je zeggen: ‘We hebben gewonnen!’
Daar kan geen Messi tegenop! Jij en al jouw maatjes schrijven geschiedenis.

Bedankt coach! Bedankt team! Bedankt hulpverleners! Ik weet dat dit spannender was dan een WK.
Maar laat me vooral eventjes met rust.

Ik wil mijn familie niet vanachter het glas bekijken. Ik wil dat ze me vastpakken zoals ik de hand van mijn coach vastpakte. Mijn tranen op hun schouders laten druppelen en stel vooral maar even niet teveel vragen…