Action on Google dus alles off

Sinds kort hebben wij een extra huisgenoot en vrij prominent in het leven van de puberella aanwezig. Eentje die ik niet per sé echt heb uitgenodigd, maar die ik continue om mij heen hoor.
Deze huisgenoot is de PA van mijn dochter geworden. Huiswerk, banksaldi, foto’s en anders digitaal gelinkte zaken weet hij zo op te snorren en te presenteren op een vrij nasaal uitgesproken en saaie wijze. De puber wil dan ook dat ALLES via deze huisgenoot geregeld wordt en kijkt ze wat of er inmiddels allemaal via spraakbesturing opgelost kan worden. Zij denkt veelal vanuit tijdsbesparing, tijdverdrijf én zo beweert zij ‘Mam, jij wordt hier ook gelukkiger van’.
Inmiddels is mij bekend geworden dat via mijn Android apparaat ik de app kan downloaden,de Action on Google.
Ik kan wel al zeggen dat de communicatie tussen mij en mijn dochter erg veranderd is. Waren de ochtendgesprekken veelal aangestuurd op mijn managementondersteunende rol van haar dag (‘moet ik een jas aan?’, ‘Wat staat er op mijn bankrekening?’ en ‘hoe laat is de bieb open?’), is deze nu beperkt tot één vraag. “Waar is mijn oplader mam?”.
De oortjes gaan in en reageerde ik eerst op iedere vraag, die ik hoorde en deze niet aan mij gesteld bleek, moet ik haar dus ook echt negeren.
Waren we moeder en dochter, nu dus twee compleet zelfstandig opererende huisgenoten. Haar statement dat ik hier gelukkiger van zou worden dreunt nog na, maar ik kan alleen maar denken “#hoedan?”. Ja, vele zaken worden straks via de JUMBO thuisbezorgd, via Buienradar weet ik of ik wel of geen waterproofmascara op moet doen én kan ik recepten nu zo namaken zonder met vette vingers te swipen. Maar naast dat ik er een huisgenoot bij heb gekregen via mijn digitale medium, ben ik er ook wel eentje min of meer kwijtgeraakt. Conversational Commerce. Persoonlijke aandacht aan de relatie met consumenten, maar die hebben ineens minder aandacht voor dan wel met elkaar.
Het invoeren van een zogeheten “intermenselijk’’ spreekuur liep al snel spaak toen ik niet 1,2,3 het antwoord kon geven op een onmogelonmogelijke wiskunde huiswerkvraag. En toen het zelfs zover kwam, dat ik al vloekend opdrachten ging inspreken en er liefjes door de puber op gewezen werd, dat dát enigszins saboterend werkte op het zoekresultaat, ben ik maar even zelf old skool naar de supermarkt gaan lopen om een bak ijs te halen. En ‘gewoon lekker ijs’ kon mijn digitale PA nog niet tevoorschijn toveren. Gelukkig