Stilleven

Op een plekje ver weg ligt de Abdij Koningshoeven. Met regelmaat stappen er fietsers af voor een potje zelfgemaakte jam uit het abdijwinkeltje en stoppen er busjes met voetbalteams of vrijgezellenfeestjes voor een rondleiding door de bijbehorende bierbrouwerij. Maar wat haast niemand op zal merken zijn de enkelingen die zich op dinsdagochtend om kwart over 9 bij de poort melden. Ze komen voor hun rust, op zoek naar een ontsnapping aan de hectiek van het alledaagse leven. Eens per maand is er de ‘stille week’. De instructies zijn duidelijk: niet praten. Dat gaat goed tijdens het gezamenlijk gebed of alleen op de kamer. Iets lastiger wordt het al tijdens het eten wanneer de kaas die je graag op je brood wilt aan de andere kant van de lange tafel staat. Na het laatste gebed verbreken enkelen de stilte onder het genot van een biertje en hoor ik dat elk hier met een bijzondere reden naartoe is gekomen. En het verrast: zo blijkt de man die elke dag pindakaas met hagelslag op zijn brood eet een tandarts te zijn. Ik voel me een buitenstaander, omdat ik hier enkel kom om te werken en met mijn mobile hotspot stiekem de WiFi-vrije zone omzeil om mijn mail te kunnen beantwoorden. Maar ik moet bekennen dat ook ik mij aangetrokken voel tot deze bijzondere plek. Want hoe zit het eigenlijk met deze broeders die dag in, dag uit in hun habijt Gods lof zingen? Ik heb bewondering voor hun dankbaarheid, toewijding, gastvrijheid en vertrouwen. Dankbaar wanneer we het dagelijks brood ontvangen en stilstaan bij degenen die het vandaag zonder moeten doen. Toewijding, waarmee zij dagelijks om 4 uur opstaan om te bidden en waarmee zij duurzaam en maatschappelijk ondernemen hoog in het vaandel hebben staan, zoals met de introductie van een biologische waterzuiveringsinstallatie dit jaar – de eerste in Nederland. Gastvrijheid, zoals een broeder tegen mij zei: “Het doet mij altijd goed wanneer een gast in vrede, ik bedoel tevreden, ons klooster verlaat.” En vertrouwen. Zoals toen een gast klaagde dat de koekjes op waren en de gastenbroeder zei: “Oh, die zullen vanzelf wel aangevuld worden.” En warempel, de volgende dag was de koektrommel weer vol. Hoeveel ellende er wel niet in naam van religie veroorzaakt is en wordt. Maar de broeders laten mij in deze week waardes zien die onze samenleving in de waan van de dag lijkt te zijn vergeten of kwijtgeraakt. Dankbaarheid, toewijding, gastvrijheid en vertrouwen. Ik ben dankbaar daar deelgenoot van te mogen zijn.