stemmen

Je hebt het er niet graag over. Maar het moet wel als je scooter wil rijden. Het epilepsie verhaal dat dan weer de hoek om komt kijken. Waar je het liever ook nooit meer over wil hebben. En dan realiseer je ook dat je het nooit over je stemmen hebt. Iets wat ik liever ook achter de voordeur schuif. Dan ik erover heb met andere mensen dan mij zelf. Weleens waar ben ik er nog niet gek van geworden. En heeft de stabiliteit altijd van mijn stemmen gewonnen. Vind ik soms het leven te kort om erover te hebben. Waar het allemaal begon ben je al lang weg. En hun een stichting daarna ben je nu hier beland. Stemmen mag dan hier geen issue zijn om het stil te houden. Voor de rest van de mensen die je graag willen helpen. Het is geen algemeen gesprek voor mij tijdens de koffie. Ik vraag liever om een tweede koekje bij de koffie. Dan het te hebben over mijn stemmen of epilepsie. Het liefst zal je doorwillen gaan met stabiliteit te vinden. Wat aan de ene kant ook wel werkt. Maar heb die volledige controle dan over mijn stemmen? En dan denk ik toch voor mij zelf dat het antwoord nee is. Ik wil dan met psychomotorische therapie gaan beginnen. Is dat dan de oplossing voor mijn stemmen? Nee mensen. Maar ik hoop wel mijn stabiliteit daar te kunnen vergroten. Zodat de bodem van mijn stemmen vlak kunnen blijven. Soms denk ik weleens met mijn altijd dichte gordijnen. Stop ik het niet te veel achter betonnen muren. Wat ik dan mijn huis mag noemen van de woningbouw. Moet ik dan maar naar een psychiater. Die mij dan zeker vol gaat proppen met allerlei pillen. Moet ik maar naar mijn verleden gaan om het erover te hebben. Of moet ik het maar gewoon zien wat het leven gaat brengen. In plaats van het zoeken naar een oplossing die er niet is. Voor mijn stemmen in mijn hoofd. Eduard.