Herinneringen uit een fotoalbum

Zo’n luie zondag terug bij je ouders op de bank, is eigenlijk maar goed voor een ding: mijmeren over hoe het vroeger was. Gelukkig liggen er bij ons in de studeerkamer nog stapels en stapels fotoalbums. Vol met mijlpijlen, ontdekkingen en geluksmomentjes. Op iedere foto staat een nieuwsgierig, enthousiast meisje met volle teugen van het leven te genieten. Ze wil alles meemaken, alles weten, alles kunnen. Er zijn ook aandoenlijke kiekjes van het hele gezin. Het is fijn om naar die foto’s te kijken, want mijn herinneringen zijn van een totaal andere aard. Vorige week nog las ik weer ergens zo’n idiote opmerking ‘dat kinderen toch oh-zo-snel een taal leren. Ja, bij volwassenen kost dat bloed, zweet en tranen, is het praktisch onmogelijk, maar kleine kinderen, die leren zonder problemen elke taal’. Wat is dat nou weer voor onzin? Alsof we allemaal niet meer weten hoe het is om klein te zijn. Volwassenen die de hele tijd maar over je hoofd heen tetteren met moeilijke woorden. Ik had echt wel een mening, hoor. Ik had gewoon wat meer tijd nodig om dat allemaal te formuleren, als ik het goede woord überhaupt al kende. Ik heb er minstens acht jaar voor nodig gehad om Nederlands te leren, waarom roept iedereen dan dat dat vanzelf gegaan is? Het was verschrikkelijk. Je krijgt er gewoon geen woord tussen. Dan worden er dus constant vrij essentiële dingen over je leven beslist en natúúrlijk mag jij daarover meepraten, maar ze laten je gewoon niet uitpraten, hoor. En dan zeggen ze uiteindelijk simpelweg dat jouw standpunten ‘kinderachtig’ zijn. Als je door zo’n fotoalbum bladert, lijkt het allemaal vanzelf te zijn gegaan, maar schuif die foto’s alsjeblieft even aan de kant. Ga rustig zitten en denk eraan hoe het nu echt was om klein te zijn. Al die volwassenen die het constant beter weten, die ineens halverwege de planning wijzigen, omdat dat hen nou eenmaal beter uitkomt. Ik weet nog wel dat het behoorlijk frustrerend was om klein te zijn. Natuurlijk betekent dat niet dat we allemaal mishandeld zijn, dat onze ouders massaal op brandstapels moeten komen, maar het betekent wel dat wij de wereld voor onze eigen kleuters een stuk aangenamer kunnen maken. Wapper hun mening alsjeblieft niet zo maar weg, zij horen er ook bij.