Door de systemen de bus niet meer zien

Het is 27 juni – de start van de staking. Ik voorspel lange gezichten en twitterberichten met #hatemylife voor de bus-afhankelijke Nederlander. Met gekruiste vingers werk ik wachtend mijn Google Agenda bij. Mijn hart maakt een sprongetje. De bus. Ik stap naar binnen en zie een vrouw van middelbare leeftijd achter het stuur zitten. Met een zonnebril en een lichtbruine bobline heeft ze een krachtige uitstraling. "Wat fijn dat u rijdt!" Ik glimlach overdreven. Ze vervoert immers in deze hitte de chagrijnige mensen met Google Agenda’s. "Ja, als je het geld nodig hebt hè," zegt ze. De wereld van buschauffeurs is voor mij een mysterie, dus ik besluit tijdens mijn ritje erin te duiken – we raken aan de praat. "Laatst kreeg ik een melding dat ik te vroeg was vertrokken, terwijl het systeem zei dat ik mocht gaan. Het ging om 15 seconden." Ze vertelt mij over haar collega’s die haar vanmorgen bij de garage probeerde over te halen, de drukkende tijdhaltes en minuten die van je pauze afgaan omdat je Engelse mensen helpt die door de bomen het bos aka door de systemen de bus niet meer zien. Een allergie bekruipt wij. In de 18e eeuw zei Karl Marx dat er nooit een revolutie kan ontstaan omdat je hier niet over gras mag lopen. Nu rijden er geen bussen omdat de chauffeur niet mag plassen. Ik hoor ook weleens bij de zeikerds – vanuit eigenbelang vloek ik dan vanbinnen wanneer de bussen niet rijden en ik te laat kom. Even vergeten dat dat niet de schuld is van de buschauffeur maar ik slachtoffer ben van mijn eigen overgereguleerde planning die niet openstaat voor toevalligheden. Gelukkig vind ik dit werk leuk," zegt ze stralend. "Laatst ben ik gestopt op een plek waar ik niet mocht stoppen. Ik zag een horde studenten lopen. Ik dacht: ‘Ach, ik rijd toch al’." Ze valt stil, stopt de bus, roept ‘Fijne dag!’ tegen een oude man en laat een tienermeisje instappen. Een routine die oprecht voelt ondanks de talloze keren dat ze hem heeft uitgevoerd. Ze vervolgt haar verhaal: "Ze waren zo blij dat ik gestopt was. ‘Dank u wel mevrouw,’ riepen ze." Een melancholisch gevoel ontstaat. Dit is geluk, het mooiste puntje van de dag. De studenten die op goedkope hakken en afgetrapte sneakers worden gered. De buschauffeur zorgt voor de mens. Ik vind dat ze duizenden plasminuten verdienen. Hoe vaak ik ook te laat kom, ik blijf door de systemen gewoon de bus zien!