The Dutch Diego

Jaren na zijn carrière zingt Maradona La Mano de Dios, de hand van god, op een feestje waar hij zelf het middelpunt is. Het is een emotioneel eerbetoon aan hemzelf, geschreven door iemand anders dat wel, op de Zuid Amerikaanse manier, met bandoleon enzo. Dat zal je in Nederland niet snel zien, die zelfverheerlijking tot tranens toe. Dirk Kuyt zingt ook, soms in de naam van God en soms met Lee Towers. Dan zingen ze het clublied van Liverpool en Feyenoord. Niet dat ik iets tegen Lee heb, integendeel, mijn moeder was groot fan van Leen maar het is toch een beetje ouwe wijn in een bierglas, eigenlijk kan het niet maar als je niets anders hebt dan neem je het. Dirk is tegenwoordig voetbalicoon en vereenzelvigt zich met Maradonna. Hij besluit het zijn heldendom een beetje aan te dikken middels een foundation, een fototentoonstelling, een boek, een film en een testimonial. Dit alles met Dirk Kuyt zelf als bescheiden middelpunt. Het is fijn dat Nederland een nieuwe held heeft ook al heet hij geen fatsoenlijke bijnaam. In de volksmond is hij de Arie Boomsma van het voetbal terwijl the Dutch Diego zijn favoriete geuzennaam is. Maar zo zou hij zichzelf nooit noemen, daar is hij veel te gewoon voor gebleven.