Spuugzakjes en pleisters, de schoolreisjes komen er weer aan!

De toon van de net binnengekomen mail doet mij geloven dat ik zojuist een loterij heb gewonnen. Ik ben 1 van de ‘gelukkige’ ouders die mee mag op schoolreisje! Gefeliciteerd!

Ik voel me ontzettend vereerd, maar niet lang daarna begint mijn buik toch wat te kriebelen.

Hoeveel kleuters passen er ook alweer in zo’n bus? Hoeveel daarvan zullen de net schoongemaakte bekleding onderkotsen? Hoeveel pleisters, reserve onderbroeken en toetendoeken passen er eigenlijk in mijn schoudertas?
De vragen stapelen zich op. Als helpende moeder zal ik toch een andere rol aan moeten nemen dan ik gewend ben in mijn rol als juf.

Genieten, krentenbollen uitdelen en bemiddelen als Jantje per ongeluk heeft voorgedrongen bij de glijbaan behoren dan tot mijn taken. Vooral geen kleuter uit het oog verliezen!

In een bak met gekleurde ballen omhult met een laagje snot kan dat nog wel eens een uitdaging zijn.

Toch eerst maar even in mijn agenda kijken dan.
Een werkdag!
Ik ben gevraagd op een werkdag. Ongelofelijk jammer… of uhh… fiehhh!

Ik zal een lading pubers die dag bezighouden en geen enthousiaste kleuters kunnen begeleiden.

Met een trieste blik in de ogen van zoonlief deel ik mede dat mama niet mee kan gaan op schoolreis. Dan voelt mijn opluchting toch ineens wat minder prettig als ik dat teleurgestelde koppie zie.

En zo mail ik de juf van mijn kind dat ik helaas niet mee kan gaan. Als werkende moeder mis je dan toch het hoogtepunt dat alle guppen bukkend onder hun stoel zitten, omdat ze net doen alsof ze in het speelparadijs zijn achtergebleven.

Niet mee, niet zwaaien, niet de eerste enthousiaste verhalen…

De dag na het schoolreisje ben ik overigens wel vrij. Kortom een goed moment om de juf dan maar een bosje bloemen te overhandigen. Of zal ze na zo’n dag meer behoefte hebben aan een fles wijn? Wiskey misschien?

Ook al zit ik zelf in het onderwijs, dat betekent nog niet dat ik alles als vanzelfsprekend beschouw.

Als de juf na deze dag nog een grote glimlach op haar gezicht weet te toveren en alle kinderen trots weet af te leveren bij hun dierbaren, dan verdient ze wat mij betreft minstens een schouderklopje!

En laat ik de helpende ouders ook niet vergeten te bedanken die oprecht genieten van het uitje van het jaar.

Veel plezier op schoolreis!

Sorry, ik moet werken…