No money.

Stel je voor. Je staat te wachten bij de trein en scrolt door je smartphone. Een advertentie popt op, iets met bijzondere vakantieplekken tegen last minute prijzen. Voordat je verder mag, willen ze eerst nog wat van je weten, maar inloggen via Facebook of Instagram behoort ook tot de mogelijkheid. Nu ben je al weken lang nodeloos op zoek naar die éne locatie die wel leuk en betaalbaar is, dus klik je door. Op dat moment tikt er iemand op je schouder. Je schrikt op en kijkt recht in het verweerde gezicht van een onbekende man. Zijn lichaamsgeur vertelt je dat het enige tijd geleden is dat hij een douche heeft gezien. Nog voordat hij iets kan zeggen, schud je je hoofd. ‘No money’. De man opent zijn mond en je doet ongewild een stap achteruit. Om je heen werpen mensen begripvolle blikken. ‘Mevrouw?’ Zijn stem klinkt hees, als van een verstokte roker. Weer schud je je hoofd, een verontschuldigende glimlach bevroren op je lippen. Het laatste waar je op zit te wachten, is dat deze man aanstoot neemt aan jouw afwijzing. Je draait je gedecideerd om en richt je blik weer op je scherm, waar inmiddels Mark van TravelSecrets aangeeft de sleutel tot jouw droomvakantie te hebben. ‘Mevrouw.’ De stem achter je klinkt dringender en je bent blij dat net op dat moment de trein komt binnenrijden. Terwijl je je laat meevoeren met de mensenmassa vertel je Mark dat het gaat om een zonvakantie van drie weken in september. En dat je niet van grootschalige campings houdt. Vanuit je ooghoeken zie je hoe de zwerver – met zo’n uiterlijk moet het wel een zwerver zijn – achter je aankomt. ‘Mevrouw!’ Negeren, nog even en je zit veilig in de trein. Op je scherm bedankt Mark je voor je zoekopdracht. Om tot een optimaal advies te komen, wil hij graag weten hoe oud je bent, of dit je enige vakantie van het jaar is en hoeveel alles mag kosten. Snel tik je de gevraagde informatie in. In de coupé weet je een plek bij het raam te bemachtigen. Zo onopvallend mogelijk werp je een blik op het perron opzoek naar de zwerver. Je ziet hem vrijwel direct staan. Hij oogt verslagen, maar zijn blik leeft op als hij jou achter het raam ontwaart. Je kijkt snel weg, maar ziet nog net hoe hij iets in de lucht houdt. Het is een fel groene keycord, met daaraan een sleutelbos. Met een ruk draai je je hoofd terug naar het perron. En terwijl de trein langzaam het station uitrijdt, zie je nog net hoe de man zijn schouders ophaalt en jouw sleutels langzaam in zijn zak verdwijnen.