“Nee, vanavond drink ik niet.”

Afgelopen week kreeg ik van Facebook een felicitatie. Ik bleek namelijk al acht jaar lid te zijn van het platform. Ik kan me nog herinneren dat mijn ex-vriendin net vóór mij een profiel had aangemaakt en ik moest dit zeker ook doen. Tot op heden heb ik er nog niet echt spijt van, maar invloed heeft Facebook zeker wel op mij gehad, en dat heeft het nog steeds.

Ik ben heel blij met Facebook, want het heeft er namelijk voor gezorgd dat ik met de wereld kon delen wat ik had geschreven. De mogelijkheid om dat te kunnen delen vind ik persoonlijk een groot voordeel. De mogelijkheid om inspirerende mensen en pagina’s te volgen en bij gelijkgestemde groepen aan te sluiten zie ik ook als een voordeel van de verbindende werking van Facebook. Ook geeft het mij een inkijkje in het leven van mensen die ik ken. Dat is ook een voordeel, maar tegelijkertijd ook het punt waar het het mes voor mij aan twee kanten snijdt. Enerzijds geniet ik van de momenten die bekenden delen op Facebook, maar anderzijds kan ik me er ook naar door voelen. Naar omdat het voor een bepaalde druk zorgt. Ik denk dat het normaal is om als mens gevoelig en betrokken te zijn met de mensen om je heen, of dat nou analoog is of digitaal. We willen graag onderdeel zijn van iets groters, erbij horen. Zo ik ook natuurlijk. Maar waar we ons vroeger vergeleken met de kleine gemeenschap, ligt het gevaar nu op de loer dat we ons kunnen vergelijken met praktisch iedereen. En omdat weinigen hun falen delen op Facebook, krijgen we vooral de successen te zien. En dat knaagt bij mij. Ook al wil ik het liever niet, ik kan mijn eigen menselijkheid namelijk niet onderdrukken. Ik ben er simpelweg gevoelig voor.

Het is een beetje te vergelijken met een avondje dat je niet gaat drinken, maar wel naar een feestje gaat. Het gevoel van weerstand dat je kunt hebben als je moet verantwoorden waarom je niet drinkt. Hoe stevig je in je schoenen staat bepaalt of je alsnog wel een versnapering neemt of niet, maar als je dat niet doet, is dat per se slecht? Als je wél toegeeft aan de groepsdruk? In principe is dat enkel een teken dat je er graag bij wilt horen en mee wil doen. En zo’n groep, zo zie ik Facebook een beetje. Alleen je vrienden draag je niet altijd mee in je zak, en naar je vrienden kijk je ook niet drie of vier uur per dag. Het gevolg wat ik dus heb, is soortgelijk met het verantwoorden aan je vrienden waarom je iets wel of niet doet, alleen dan heel de dag.

Dus ik bevindt me in de situatie waar ik dat drankje niet wil, in ieder geval nu nog niet, misschien later, maar wel het gevoel heb dat ik me er voor moet verantwoorden, continu. Zo’n sudderend gevoel. Hebben we niet teveel gewoon teveel vergelijkingsmateriaal? Te grote sociale kringen waardoor we onszelf onbewust gaan meten aan elkaar? Ik weet het in ieder geval niet. Maar wat ik wel weet is dat ik van het idee af wil dat ik ‘er pas bij hoor als…’ of ‘goed genoeg ben wanneer…’