First world problems en jankende millenials

Daar zit ik dan. Samen met twee vrienden drink ik een biertje in Groningen. Mijn oude studentenstadje, mijn ‘thuis’. Het is altijd fijn om terug te zijn in Groningen. De tijd lijkt hier even stil te staan. Ik ga terug naar 2010 en beleef ik mijn studententijd opnieuw. Maar dan anders. Want er is van alles veranderd de afgelopen 8 jaar. Winkels komen en gaan, lunchtentjes veranderen met de dag en de hipste kroegen weet ik inmiddels niet meer te vinden.

Mijn vrienden vertellen over hun levens, hun werk, hun kinderen. En daar zit ik dan. Bijna gepromoveerd, maar verder geen idee wat ik wil. En dat terwijl ik alles best prima voor elkaar heb: huisje, boompje, beestje, een mooie reis in het vooruitzicht… Spontaan voel ik me een jankende millenial. En met m’n 30 lentes jong, ben ik waarschijnlijk ook een jankende millenial.

Feit is dus dat ik de laatste tijd totaal niet weet wat ik wil. Met genoeg opties om uit te kiezen, heb ik het gevoel alle cruciale levenskeuzes ineens en wel nu te moeten maken. Nu de verdediging van mijn proefschrift dichterbij komt, begint de vraag ‘what’s next’ te kriebelen. Wil ik verder in de wetenschap? Wil ik mijn eigen bedrijf proberen écht van de grond te krijgen? Of kies ik voor de zekerheid van loondienst? Wil ik in Nederland wonen of toch liever ergens anders? Wil ik kinderen? Zo ja, wanneer dan? Waarom ben ik hier? En wat voeg ik toe aan deze wereld? Zet ik mijn talenten wel optimaal in? En help ik anderen wel voldoende? Hoe stap ik uit de ratrace waar veel mensen aan mee doen? Waarom moet het altijd meer, meer, meer zijn? Wanneer is het genoeg?

De vragen grijpen me naar de keel, want ik heb geen antwoorden. Het benauwt me, helemaal als ik vrienden allerlei levensbepalende keuzes zie maken. De een gaat trouwen, de ander krijgt kinderen en een derde koopt een leuke boerderij om de komende 10 jaar op te knappen. En ik? Ik draai kringetjes in mijn hoofd. Keuzestress. Het ‘dertigersdilemma’. Ik moet toch zeker wel kunnen verzinnen wat ik met m’n leven wil doen?! En dan rijdt mijn trein station Zwolle binnen. Met 15 minuten overstaptijd vraag ik mezelf af: een Latte of toch een groene thee? Aaaah, de first world problems van een jankende millenial…