De jeugd van tegenwoordig toch…

Ik loop zoals altijd als ik naar stage ga over het perron, handen in mijn zakken en een grote koptelefoon op. Het is vroeg, en veel mensen zijn er nog niet. Een oudere vrouw zit te lezen op een bankje en ik zit naast haar. Ik staar voor me uit voor ik doorheb dat ze naar me kijkt. Ik draai me om en zet mijn koptelefoon af. "Hoe doen jullie dat toch? De hele tijd met je hoofd in de wolken lopen?" Vraagt ze, oprecht verbaasd "Ik zou dat niet kunnen." I glimlach vriendelijk, realiserend dat ik ook wel een apart beeld ben met grote koptelefoon, een band T-shirtje dat ik ooit heb gekocht tweede hands, een Guardians of the Galaxy vest aan en een gescheurde spijkerbroek. "Ik loop niet de hele tijd in de wolken." Antwoord ik rustig. Mevrouw kijkt me aan. "Wat doe je dan de hele tijd op dat mobiele apparaat van je?" Vraagt ze verbaasd en ik glimlach. "Af en toe een appje sturen naar mijn ouders als ik later thuis ben, met vrienden in contact blijven en muziek luisteren." Antwoord ik. "Kortom, alles dus?" Antwoord ze, mijn antwoord samenvattend. Met een grijns trek ik een boek uit mijn tas. "Net echt. Ik lees liever een goed boek." Zeg ik met een glimlach voor ik het boek opensla en vrolijk verder lees. "De jeugd van tegenwoordig toch." hoor ik naast me "Je kan er geen pijl meer op trekken."