Dagje safari

Heel diep tastend in herinneringen zie ik ineens weer een struisvogel met zijn snavel tegen ons autoraampje tikken. Hoe oud zal ik geweest zijn? Drie jaar hooguit. Ik vond ze maar eng, die grote vogels die zonder het zelf te willen ten onrechte ons mensen een spiegel voorhouden. U weet wel, kop in het zand en zo, om de omgeving niet te hoeven waarnemen. Ze doen dat niet om die reden maar houden het kopje zo heerlijk koel.

Oh ja, die herinnering is natuurlijk van een dagje safari in Beekse Bergen.

Een zekere Fransman had er ook wel zin in. Hij stapelde wat gezinsleden in zijn auto en, on y va!  – dat zeggen de Fransen altijd wanneer ze op pad gaan – Op naar het park met wilde beesten. Wat ze er gingen aantreffen zal hen op de site van het park wel verteld zijn. Evenals de parkregels en waarschuwingen die… Oh nee, dat gedeelte hebben ze overgeslagen. Of genegeerd. Desalniettemin – dat zeggen Nederlanders altijd als je ergens echt niet omheen kan – gingen ze poesjes kijken. Grote poesjes. Niet van die exemplaren die men hier in ons land uit bomen vist als ze daar net in gejaagd zijn. Als je die filmen wilt, moet je inzoomen. Maar niet in Beekbergen. Daar stap je gewoon als anderlander de auto uit met opa, oma, moeder de vrouw en je jong geboren spruit…

Waar de cheeta’s en jachtluipaarden direct zin in kregen…

Ze lezen geen borden maar dat kan ook niet van ze verlangd worden want ze volgen hun instinct, hoewel ze nog maar net een kluif achter de knopen hebben. Anyway – dat zegt men in Engeland, om aan te duiden dat het verhaal verder gaat – dat was ook de redding van het schatteboutje dat bijna een ander soort boutje werd. Tot twee keer toe liep het goed af. Je zou bij zo’n eerste keer toch denken dat…. Stop met denken. Dat deden die mensen ook niet. Met spijt in de groene kattenogen zagen de poesjes hun kleine prooi in de voiture gepropt worden. Het filmpje hiervan, ingestuurd door de mensen daarachter is al ontelbaar keren gedeeld. Nou dit stukje nog. Ter lering ende vermaak.

Ach nee. Dat gebeurt niet want wie leest er nog één regel. Pas maar op. Straks wordt er nog hardop gezwegen in alle talen. Dan worden we door de hond en de kat tegelijk gebeten. Il faut garder la tête froide!