Zo.

Straks, als alles anders is, dan moet je eens kijken.
Er gaat veel veranderen, let maar op!

Het nadeel van dergelijke uitspraken is, dat ze doen vermoeden dat omwentelingen moeiteloos zijn.
Wanneer hardop uitgesproken door een ander, gaan mijn nekharen overeind staan.
Wanneer stilletjes kabbelend in mijn hoofd, verteder ik mezelf in mijn optimisme.
Ik regel het even, geen probleem.
In werkelijkheid kost het 4 e-mails, 24 gesprekken, menig vreetbui en anderhalf uur slapeloosheid.

Vroeger dacht ik dat alles me aan zou komen waaien, zolang ik het juiste gewicht had.
Wat de weegschaal precies moest zeggen weet ik niet.
Vroeger zou ik zwaarte de schuld geven van bepaalde omstandigheden waar ik me helaas niet in bevindt.
Misschien toch het vedergewicht zien te bereiken, al zal ik dan minder bestand zijn tegen onvermijdelijke stoten.
Dom om te denken dat vechten niet mooi kan zijn.

Over een tijdje zal ik in een andere omgeving vertoeven.
Een gemeenschap, omringt door oude bomen en schapen. Wat dat betreft niet erg veel verandering dus.
Dromen over de tuin, ook juist als ik wakker lig.
Terwijl ik mezelf al helemaal zie zitten in de nieuwe loungeset, beginnen mijn tenen te protesteren.
Dubbelgevouwen en verkrampt herinneren ze me aan mijn huidige uitzoekklus.

Tussen de dozen en keurig gesorteerde stapels vind ik mezelf, vrij grappig.
Oude schriftjes onthullen mijn grootse plannen, en tegelijkertijd tonen ze mijn onkunde.
Collegeblokken vol mislukte tekeningen, verlaten agenda’s en halve liedjes.
Echter neem ik geen afscheid, het is wie ik ben.

Even studeren, een carrière opbouwen en gezond leven.
Stadse elegantie, een stevige vriendengroep en goede gesprekken.
Muzikaal onderlegd en nonchalante vlinderen binnen een gewichtig netwerk.
Kinderlijk eenvoudig, en hoewel alles tegen heeft gezeten, vertik ik het los te laten. Soms.

Als ik de zon mijn blote voeten voel verwarmen, en ik me bewust ben van het ontbreken van pedicure-tijd,
komen er gedachten omhoog die me terugbrengen naar de eerste dag van een studie.
Een nieuwe stapel schriften, en een dure pen, want ik zal veel gaan schrijven.
Wat ben ik volwassen geworden onderweg, vroeger had ik maling aan de staat van mijn nagels en was er zeer weinig eelt weg te vijlen.
Mijn voeten zelf zijn echter niet veranderd, tenminste, niet permanent.
Nog steeds stap ik in nieuwe avonturen met de overtuiging er iets wonderlijks van te maken.
Stap voor stap kom ik daadwerkelijk op plaatsen, of ze nu vlakbij gestelde doelen liggen of nieuwe plannen vragen.