Staat de Bijstand je wel bij?

Iedere werkdag schrijft een lezer van Metro een column over wat hem of haar bezighoudt.

Ik stond in de rij om naar binnen te gaan voor de eerste voorlichting van bureau WerkLoont van de Gemeente Rotterdam. De voorlichting werd geopend door een man die zei dat slechts 30 procent van de banen gevonden werd op vacaturesites. De overige 70 procent ging via een netwerk. Ik had hier wat moeite mee, want naar mijn mening had 100 procent van de mensen in de zaal, toch echt geen toegang tot dit netwerk. “Jullie zitten hier allemaal omdat we jullie zo snel mogelijk aan het werk willen helpen. Maar we zijn wel streng. We controleren jullie sollicitaties en als we merken dat je niet meewerkt, zal je gekort worden op je uitkering.”

Tijdens de pauze deelden we als aanvragers wat lief en leed onder elkaar. En wat koetjes, voetbal. Iedereen gaf overigens te kennen graag aan het werk te willen, maar kwam gewoon niet aan een baan. Of was zoals ik nog in afwachting van een baan.

Na de pauze nam een vrouw het roer over. Er ontstond discussie over het plaatsen van een foto op je C.V. Volgens haar was dit nu de regel. Dus mannen, scheer je baard en laat je petje de volgende keer maar thuis. ‘s Middags moest ik mijn C.V. laten controleren. Ik kreeg het felle commentaar dat het voeren van een Ingenieurstitel mij zou belemmeren in het vinden van werk onder mijn niveau. “Ik zie nu al dat ik je straks veel waarschuwingen ga geven.”

Later gaf ik haar een USB stick met mijn C.V. “Welk bestand is het?!” vroeg ze me geërgerd. In mijn beleving stond er maar één juist bestand op. “Jullie vroegen toch specifiek om een Word bestand?!” reageerde ik boos. Ze keek me wat verontwaardigd aan. “Vanwaar deze reactie?” “Omdat ik uw energie erg negatief vind mevrouw..” Ze keek me strak aan. “Dat is niet mijn bedoeling geweest.”

Ik pakte mijn jas en liep het gebouw uit. 15 weken zou het traject gaan duren. Ik werd bijna misselijk bij de gedachte. Twee keer per week worden afgebrand op je C.V en manier van solliciteren. Elke week een dag lang als een gedetineerde met een vuilnisprikker de straten schoonprikken. Het motiveerde me als een tierelier om die baan zo snel mogelijk te bemachtigen. Maar wat als je de vijftig al bent gepasseerd? Of door het leven gaat zonder typisch Hollandse achternaam?