Lezerscolumn: Verwachtingen

Iedere werkdag schrijft een lezer van Metro een column over wat hem of haar bezighoudt: Esma Curuk

Beklentiler is het Turkse woord voor verwachtingen. Volgens Wikipedia; Verwachting is de aanname of hoop dat een handeling of gebeurtenis ook werkelijk plaats gaat vinden. Een verwachting kan realistisch zijn, maar dat hoeft niet. Ik heb geleerd dat men in Nederland graag verwachtingen wil managen om teleurstellingen te voorkomen. Ik ben daar niet zo goed in, het managen van verwachtingen. Ik geloof daar namelijk niet zo in. Door het managen van de verwachting maak je de ruimte voor de verhalen, dromen en wensen kleiner, creëer je een muur van prikkeldraad en belemmer je ontwikkeling en vooruitgang. Pappen en nathouden, ook zo iets. Door allerlei verwachtingen te managen ben je vooral veel aan het pappen en nathouden.

In mijn jeugd en het gebied waar mijn roots liggen, hebben we andere gebruiken en manieren om risico’s te vermijden en teleurstellingen te voorkomen. Daar heb je de thee en koffiemiddagen waarbij vrouwen doordeweeks als de kinderen op school zijn bij elkaar komen, de werkende vrouwen doen dat op zondag als de mannen naar voetbal of het koffiehuis zijn. Dan komen ze bij elkaar en hebben ze het over de dingen die hen bezighoudt. In sommige gevallen wordt er dan ook een vrouw uitgenodigd die koffiedik kan kijken en als dat niet haalbaar is, is er altijd wel iemand in de groep die dat ook kan of die doet of ze het kan.

Verwachtingen dus, verwachtingen met betrekking tot je ouders of ze wel of niet voor je klaar staan als je ze nodig hebt ondanks dat je een totaal andere weg bent ingeslagen. Verwachtingen met betrekking tot iemand die je maar niet uit je hoofd kan krijgen en die niet in de gaten heeft wat het met je doet. Verwachtingen met betrekking tot landgenoten die je in een hokje proberen te stoppen en niet zien dat jij niet in een hokje past. Verwachtingen met betrekking tot je kinderen die niet in de gaten hebben dat hun stoere moeder gewoon dezelfde gevoelens en onzekerheden als hun kent. Verwachtingen ten opzichte van jezelf dat je vindt dat het nu wel mooi is geweest na de zoveelste hartzeer of teleurstelling. Verwachtingen die groeien omdat ze niet in woorden worden uitgedrukt maar in blikken, gedrag en houding. In de hoop dat de ander ze zonder woorden ontcijfert. Zodat we daarna boos kunnen worden omdat ze onze gedachten niet konden lezen. Het woorden geven aan verwachtingen schept duidelijkheid en maakt dat je verwachtingen kan bijstellen, dat je regie krijgt en houdt. Bij het uitspreken van je verwachtingen tegen wie dan ook, loop je het risico dat het een dikke nee of een afwijzing wordt. Dat je moet stoppen met het dromen over hoe het allemaal kan zijn. Dat je misschien wordt uitgelachen en uit balans raakt.

Afgelopen week zijn er een aantal momenten geweest waarbij verwachtingen niet hebben uitgepakt zoals ik had gehoopt. De conclusie is dat de teleurstelling groot was maar de veerkracht groter. Na een stevige ruzie met mijn weegschaal die niets terugzegt maar koppig blijft hangen op een cijfer wat mijn humeur niet ten goede komt, heb ik de weg gevonden naar de sportschool in plaats van de koelkast en de keukentafel. Tijdens het sporten kan ik reflecteren en kom ik tot nieuwe inzichten. Zo ontstaan opnieuw duizend en één nieuwe verwachtingen die ik niet ga managen maar zijn natuurlijke beloop laat gaan.