Lezerscolumn: Onderweg naar Dronten…

Iedere werkdag schrijft een lezer van Metro een column over wat hem of haar bezighoudt: Alse Dijkstra

Na een heerlijk weekend-treinen-door-Zwitserland, waarbij ik kris-kras door het land ben gereisd en alle seizoenen van lente tot en met de winter in een weekend heb meegemaakt, heb ik nog een uurtje voordat de bus vanaf het station bij Bazel naar het Eurovliegveld vertrekt.

Bij een boekenwinkel naast het station, die vandaag op een zondagse dag is geopend, koop ik een dik boek. Volgens de achterflap gaat het over een Zwitserse machinist die een woongemeenschap in een oud stationsgebouw opzet, erg interessant lijkt mij.

Op het vliegveld begin ik gelijk te lezen en het boek is pakkend en met vaart geschreven. Nadat ik in het vliegtuig ingestapt ben, lees ik verder. Omdat ik bij de nooduitgang zit, moet ik het boek bij de landing in het stoelnetje voor me opbergen zegt de stewardess vriendelijk doch beslist.

Na de vlotte landing stap ik dit keer nu eens als eerste uit het vliegtuig, dat is al een bijzondere ervaring op zich. Onderaan de vliegtuigtrap wordt ik door 2 dames van Schiphol vriendelijk, maar doelbewust, naar de aankomsthal gedirigeerd en achter me volgen de overige passagiers.

Eenmaal aangekomen op het perron is het druk met veel buitenlandse en ook net gelande reizigers. Daartussen valt ook een keurige stewardess van 1 onze luchtvaartmaatschappijen op in haar felgekeurd uniform en een bijpassende regenjas. Een beetje uit de hoogte en verwaand kijkt ze in het rond, haar paardenstaart driftig op en neer wippend. Hoewel het nog geen vertrektijd is kijkt ze zuchtend op haar horloge.

Daar komt op tijd de dubbeldekkertrein naar het Hoofdstation Groningen… de toeristen worden door de perronmedewerkers van de NS behulpzaam de juiste trein in gedirigeerd. Ook ik stap in en besluit lekker boven te gaan zitten. In het gangpad staat de stewardess zuchtend achter me, ze wil er even langs en moet zich beheersen om niet te gaan duwen…

Nadat mijn koffer en tassen zijn geïnstalleerd tussen- en onder de allerlaatste bank bij de klapdeur bovenin, besluit ik mijn boek verder te lezen…

Boek, waar ben je? Tot mijn ergenis realiseer ik dat het nog in het stoelmandje van het vliegtuig zit… Teleurgesteld pak ik mijn telefoon en begin dan maar weer eens het nieuws te lezen.

Na een korte stop in Almere Centrum rijden we langs de kale Oostvaardersplassen. Er zijn veel "wilde" paarden in het landschap waarboven een waterig zonnetje schijnt en waar de afgelopen weken veel demonstraties waren tegen het verwaarlozen van deze edele viervoeters. In Lelystad stoppen we weer en reizigers stappen in en uit, daarna klinkt het vertreksein schril…

Opeens klinkt een ijselijke "Oh nee" en komt de eerder haastige duwende stewardess "Stop, stop" roepend aanrennen, de hakken klinken driftig op de treinvloer.

De machinist hoort haar natuurlijk niet en de conducteur bevindt zich elders in de trein. De deuren gaan dicht… "Ik wil eruit" gilt ze, "want ik moet naar Dronten". Hard zuchtend begint ze op de "open"-knop te drukken. "Dat gaat niet meer hoor" zegt een slungelige jongen op het balkon. "Dat kan niet… ik MOET eruit, ik MOET naar Dronten… ik ben in slaap gevallen…, hoe kom ik daar nu, ik MOET er echt uit NU!"

De stewardess die waarschijnlijk dagelijks de wereld overvliegt naar de meest verre en exotische oorden, lijkt nu volkomen in paniek en vraagt bijna wanhopig hoe ze nou in Dronten komt. "Gewoon uitstappen in Zwolle, half uurtje later de stoptrein weer terug pakken en in Dronten uitstappen", zegt de slungelige jongen droog. Met een "Pffff" loopt hij weg en gaat een ander plekje zoeken.

Een paar minuten later staat de stewardess luidbellend op het balkon: "Haaay lievie, je kan nooit raden waar ik ben… ik zit in de trein naar Zwolle… nee Zwolle… dus je kan me zo voorbij zien rijden… hahahaha… ik moest zo lachen… wat zeg je… nee ik ben in slaap gevallen… zo grappig… echt lachen he lievie… wat zeg je… nee, ik denk wel een uur later!"

Schaterend beëindigd ze haar gesprek, de mensen in de coupe kijken elkaar bevreemd aan, maar niemand zegt iets. Als we bijna in Zwolle zijn, komt de conducteur langs en krijgt het hele verhaal te horen en wijst keurig de weg naar het juiste perron in Zwolle.

Op het Hoofdstation Groningen stap ik uit, neem alles mee wat ik nog bij me heb en vervolg mijn weg naar huis. Ondertussen zal de stewardess wel al bij haar "Lievie" in Dronten zijn.