Kunst met een geslepen randje

Mensen vinden mijn kunstwerken weleens simpel.

En zeggen dan dat kan ik ook wel maken.

Dan vergeten de mensen dat er nog heel veel bij komt kijken.

Vannacht bijvoorbeeld ben ik opgebleven tot half 5 in de nacht.

Om een kunstwerk van mijn hand af te maken.

En hoe moe ik mij ook begon te voelen hij moest eerst af zijn.

Ik ben er gisteren om een uur om half 6 mee begonnen.

En de grootste tijd zit hem gewoon in het drogen tussendoor.

Dan ga ik koffiedrinken bij de ah. Of op een bankje zitten.

Vooruit staren en mij overdenken over het leven en kunst.

Muziek door de koptelefoon geblazen vanaf mijn iphone.

Dan luister ik vanaf half 8 ruim 6 uur naar hetzelfde nummer.

Via mijn iphone of mijn speaker in mijn atelier/woonkamer.

Het liefst heb je een bank in je woonkamer staan.

Maar een bankje van de gemeente in de openlucht is ook prima.

En als het dan weer droog is mijn kunstwerk.

Dan kun je de volgende laag saus er overheen doen.

En dan wil je het liefst na het kwasten schoonmaken.

Op een bank ploffen en naar je werk blijf staren.

Maar de enige bank die ik heb is een familie stuk van mijn moeder.

Die ik graag netjes hou en zo doende in de slaapkamer laat staan.

En hoeveel ik tussendoor ook denk met koppen thee in mijn hand.

Ik kan heel veel emotioneels kwijt op het doek met verf.

Of ik nauw dat doe met kwasten of het blote lichaam.

Praten is geen hobby van mij maar een bezigheidstherapie.

Of als ik mij bloot omtover tot een gekleurde piet.

Met kwasten en palletmessen gebruik om mij te definiëren.

En zo langzamerhand tover ik het doek om tot iets van mij.

De klok slaat half 5 en dan heeft mijn lichaam zoiets.

Het werk is af en het droogt wel in de volgende uren.

En morgen weer een dag om kunst te maken.

Mensen denken dus dat kunst makkelijk is volgens mij niet.

Maar ik kan het als kunstenaar mis hebben.