Detective

Iedere werkdag schrijft een lezer van Metro een column over wat hem of haar bezighoudt.

Boekhouden, voor veel mensen lijkt het een saai klusje. Een typische boekhouder is een oudere man die met gebogen rug over de wat stoffige papieren zit, zijn jampotglazen op het puntje van zijn neus. Of aan de andere kant van het boekhouder spectrum heb je de hippe gast, met vijf beeldschermen die met zijn vingers over het scherm schiet. Ik ben het derde type boekhouder. De speurneus. Mijn boekhouding is een detective roman, waarbij cijfertjes zijn verduisterd en het bewijs (bonnetjes) is verdwenen. Aan mij de taak dit mysterie op te lossen.

De dader is slinks, gebruikt goocheltrucs en is soms lastig te volgen. Mijn hart klopt wanneer een factuur van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen. Maar dankzij mijn ingenieuze detective vaardigheden weet ik hem uiteindelijk te traceren. ‘Eureka!’ roep ik, wanneer ik de factuur via online afschriften en een ooit verzonden email, achterhaal. De adrenaline schiet door mijn lijf. Uiteindelijk kom ik gedurende de dag stukje bij beetje dichter bij een kloppende nota. Daar gaat het om! Ik neem snel nog een slok van mijn glas water, ‘shaken, not stirred’ en ga weer op naar het volgende obstakel die mijn rivaal voor mij heeft achtergelaten. Het belooft een spannende komende 24 uur te worden met inkomstenbelasting- en Btw-aangiften.

De klok tikt, maar ik heb goede moed. Iets zegt me dat er een grote kans is, dat ik als klap op de vuurpijl, aan het eind van de dag zelfs de dader in zijn nekvel kan grijpen. De aanwijzingen zijn nog wat onduidelijk, maar ergens heb ik het vermoeden dat we elkaar zullen treffen in de spiegel