De Babyindustrie

In de serie ‘De Babyindustrie’ worden wensouders gevolgd bij hun wens voor een kind, al dan niet met (anonieme) donoren uit het buitenland. Ik vind zorgelijk dat stellen naar het buitenland gaan om kinderen ‘te maken’ met anoniem DNA waarvan later eigenlijk niet te achterhalen valt van wie dat DNA was. In Nederland is de regelgeving omtrent donatie streng en mag dat sinds 2004 niet meer anoniem. Deze regels zijn er niet voor niets. Volgens artikel 7 en 8 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens hebben kinderen het recht te weten waar ze vandaan komen en ook het recht om te weten hoe ze gemaakt zijn. Als donorkind van een anonieme donor weet ik waarover ik praat.

Ik heb liefdevolle ouders en weet al sinds het begin dat ik ‘gemaakt ben’ met een anonieme donor. Daar heb ik geen last van gehad, ik ben wel altijd nieuwsgierig geweest naar de andere helft van mijn DNA. Ik verwijt mijn ouders overigens niets, zij hebben gehandeld naar wat toentertijd normaal was. Het is voor mij echter moeilijk om te achterhalen van wie ik de helft van mijn DNA heb. Ik ben sinds een aantal jaar actief op zoek naar mijn DNA/donor, mijn achtergrond, niet naar een ‘vader’. Deze zoektocht is erg lastig omdat klinieken gegevens niet goed hebben bijgehouden, er gesjoemeld is met zaad, instanties niet meewerken, etc. Er werd vroeger laks omgegaan met anonieme donatie, zo werd er niet veel waarde gehecht aan het feit of broers/zussen wel van dezelfde donor hadden, waardoor nu broers/zussen erachter komen dat ze geen ‘familie’ zijn. Dan heb ik het nog niet over het feit dat veel kinderen nog geen eens weten dat ze donorkind zijn! Ik probeer nu via stamboom DNA mijn ‘familie’ te achterhalen.

Hoe ver mag je gaan in jouw wens om een kind op de wereld te zetten? Mijn mening is dat je als wensouder de rechten van je (ongeboren) kind voorop moet stellen. Denk bij alle stappen die je zet goed na welke gevolgen dat heeft voor je kind. Zorg dat kinderen altijd de donoren kunnen achterhalen mochten ze dat willen. Werk dus alsjeblieft niet met anonieme donoren uit het buitenland en vertel altijd dat het kind van een donor is. Mijn wens is dat over een aantal jaren organisaties als Stichting Donorkind, die opkomt voor de belangen van donorkinderen, niet meer nodig zijn.