Zachte g & pannenkoekenmix

Achterin mijn keel probeerde ik de G-klank te laten schaven over mijn gehemelte, maar het bleef eruit komen als een mislukte poging tot fluiten. Het klonk in ieder geval heel anders dan het zachte, zangerige Maastrichtse dialect waar ik door de jaren heen zo aan gewend was geraakt. Dat was genoeg. Ik was net 17, had mijn Vwo-diploma op zak en begon aan mijn studententijd.

In de zomer van 2012 liet ik mijn keuze vallen op de Domstad als thuisbasis voor mijn studentenleven. Wat ik ging studeren? O, dat wist ik nog niet hoor, maar ik had in ieder geval een stad gekozen. Vanuit Maastricht was dat destijds 2 uur en 14 minuten reizen. Dat was precies mijn bedoeling. Het “gezellige” Maastrichtse levensstijltje was ik zat. In plaats van bourgondisch & idyllisch vond ik de Maastrichtenaren juist bekrompen & bemoeizuchtig.

Zo ver mogelijk weg van het ouderlijk nest dus. En dat betekende vrijheid: geen verantwoording afleggen als ik vijf dagen op rij was gaan stappen. Niemand die aan mijn hoofd zeurde als ik tot 15:00 uur in bed lag te rotten én als een strong, independent woman mijn maandelijkse donatie van de overheid beheren. Ik kon niet wachten!

Na zes jaar studeren kan ik nu zeggen: af en toe tot 13:00 uur in bed liggen was heel fijn, de rest van mijn studentikoze werkelijkheid pakte anders uit. Vijf dagen op een rij stappen bleek best zwaar terwijl ik daarnaast colleges volgde. En eigen geldzaken regelen klonk heel leuk maar zorgde er bij mij voor dat ik, de laatste twee weken tot mijn geliefde stufi, leefde op pannenkoekenmix. Tot zo ver het succes van mijn eerste jaar als student.

Studeren in “Uut” is inmiddels zo slecht niet meer. Door de Utrechtse klanken die ik constant om mij heen hoor, praat ik inmiddels Algemeen Beschaafd Nederlands. Hoewel, op één klank na. Dat Uteregse geraspt gaat er bij mij gewoon echt niet in.

Mijn gezellige Zuid-Nederlandse g, die houd ik lekker.