Verslaving

Aah nee, m’n telefoon is kapot. Hoe ga ik mijzelf nou ooit redden buiten de deur. Dat gaat toch helemaal niet. Ik heb mijn beste maatje nodig. Het is mijn alles. Mijn iPhone 7 plus. ‘Ach, het is maar een probleem met de batterij, ik leg hem nu in de oplader en morgen doet ie het vast wel weer!’, denk ik dan maar.

Volgende ochtend. Ik word wakker en ik kijk meteen naar mijn telefoon. Doet ie het al? Nope, tevergeefs. Daar kwam de realisatie. Ik heb gewoon even geen telefoon met alles erop en eraan. Geen communicatie met de buitenwereld.

Eenmaal in de trein valt het pas echt op en daar ben ik dit nu aan het schrijven. In de coupé, iedereen zit op zijn telefoon, behalve 4 personen. Die hebben een leuk gesprek, gok ik. Ik kan ze dan wel niet verstaan, maar ze lachen redelijk veel.

Ik was ook zo een persoon die alleen maar constant alles. Wacht, ik ben zo’n persoon. Ik houd mijzelf voor de gek. Ik kan eigenlijk helemaal niet zonder dat apparaatje. En ben mega jaloers op al die mensen die ik nu zit aan te staren in de trein. Die wél een werkende smartphone hebben. ‘Dames en Heren, dit is station Eindhoven.’ Ah. Verlossing.