Verpaupering van ‘t Nederlands Elftal

Nederland is de grondlegger van het moderne voetbal, dat komt door de ideeën die Nederlanders hadden over de manier van spelen. Tegenwoordig zijn we zo ver afgezakt dat we het EK van 2016 hebben gemist, en nu ook niet aanwezig zijn op het WK van 2018. Dit is voor een voetballand als Nederland, wat derde werd op het vorige WK, ronduit een schande. Natuurlijk is dit niet zomaar gegaan, en het sneue van alles is ook nog eens, dat het onze eigen arrogantie is dat we het niet halen.

Neem bijvoorbeeld de Nederlandse competitie. De laatste keer dat een Nederlandse club iets noemenswaardigs heeft bereikt in het internationale voetbal was in 1995. Toen wist Ajax onder begeleiding van Louis van Gaal de Champions League te winnen. Dit is ze gelukt met een enorm jong elftal, en daardoor heeft heel Nederland de filosofie overgenomen dat jonge spelers een kans moeten krijgen. Hier zijn we echter ten eerste in doorgeslagen, en ten tweede zijn we een belangrijk aspect vergeten in vergelijking met 1995. In 1995 waren er namelijk spelers met veel ervaring op het veld. Neem bijvoorbeeld een Frank Rijkaard, of een Danny Blind. De eerst genoemde had natuurlijk enorm veel ervaring opgedaan bij het grote AC Milaan. De andere kon er niet heel veel van, maar het was absoluut geen pretje om tegen die 2 te spelen als spits. Op dit moment loopt er niemand die de juiste combinatie van ervaring en kwaliteit heeft. En dan lopen wij ons allemaal maar af te vragen hoe het kan dat jochies van 20 geen potten kunnen breken internationaal.

Dan een ander punt, het enorm zielige Nederlands elftal. De afgelopen periodes hebben de Nederlanders bondscoaches gehad die allemaal met een ideaal beeld rondliepen, van hoe het voetbal gespeeld moest worden. In theorie hebben ze allemaal gelijk, maar voetbal is niet een theoretisch spelletje. De voetbalwereld is keihard, en eigenlijk ook heel zakelijk. Nederland houdt zich echter bezig met het publiek vermaken, maarja als je zo slecht speelt, en de resultaten nou ook niet bepaald om naar huis te schrijven zijn, vermaak je het publiek niet echt. Het is ook niet zo dat je het heel vreemd kan noemen, want Nederland heeft geen absolute toppers meer rondlopen in het nationale elftal. De laatste bondscoach die hier wel raad mee wist, is een oude bekende: Louis van Gaal. Die heeft er met enorm lelijk voetbal voor gezorgd dat we 3e werden in Brazilië. Voor zover ik mij kan herinneren was er niemand die in 2014 liep te klagen over het spel, in tegendeel zelfs, we waren allemaal laaiend enthousiast. De reden dat het van Gaal wel lukt, en de andere niet, is omdat hij realistisch naar zijn team durft te kijken, en zich niet veel aantrekt wat het publiek er allemaal van vindt.

Is er dan helemaal niks positiefs aan het Nederlandse voetbal? Jawel, we hebben nog steeds voetballers die veel talent hebben, maar we richten ons te veel op het vermaken van het publiek. Tuurlijk, zo zijn we ook groot geworden, maar de meeste mensen missen een heel belangrijk aspect van deze successen: het vuile werk. In de tijden dat wij echt goed waren hadden we een stel onverbiddelijke spelers rondlopen, tussen de sierpaardjes die iedereen heeft onthouden. Neem 1974, toen hadden we een Johan Neeskens op het middenveld rondlopen, samen met Willem van Hanegem. Dat waren 2 spelers waar een tegenstander bang voor was, en dat moet ook. Om ervoor te zorgen dat de pareltjes van het elftal kunnen excelleren, moeten er een stel spelers achter staan die het vuile werk opknappen.

Kortom, het Nederlandse voetbal gaat achteruit door de naïviteit van de meeste mensen. Vooral omdat wij graag de mooie voetballers zien, en niet de spelers die ervoor zorgen dat de bal niet in ons netje valt.