Tien Jaar Yoga.

Ik houd van yoga. Echt. Al heeft me dit tien jaar van mijn leven gekost om dit met een geloofwaardig gezicht te zeggen, zoals Theresa May doet als ze over Brexit spreekt. Waarom luisteren naar Zuidas-meisjes met een dertigersdilemma die na een Indiase sabbatical een carrièreswitch hebben gemaakt naar yogajuf? Waarom zou ik me blootstellen aan vage Astma-oefeningen als ik op de crosstrainer tien keer zoveel calorieën kon verbranden?

Nu kan ik eindelijk een fatsoenlijke ‘downward dog‘, een lichamelijke driehoek met de hielen naar achteren en handen zover mogelijk naar voren. In 2008 dacht ik dat dit een ‘downward duck’ betrof: de juf had een niet al te beste Engelse uitspraak en ik raakte snel in de war van die hele yoga-dierentuin.

2010 – Mijn nieuwsgierigheid naar de hype, en of er wellicht een yogi’s high als beloning was, won het van mijn snijdende spierpijn. Nog groter was mijn competitiedrang. Bij ‘de shavasana’ (ontspanningsstand) wilde ik als eerste in slaap vallen. Ik keek via mijn derde oog naar mijn buren en werd geïrriteerd door de flexibele Aziatische yogi naast me, alsof ze net van een Cirque du Soleil-auditie kwam. Nog irritanter was die knappe, uitslovende man met zijn wasbord, die als warming up een paar tantristische schouderstandjes uitvoerde.

2013 – Ik leerde om te gaan met ongeplande, uitgaande energie. Bij onverwachte lucht uit één van mijn achterste chakra’s koos ik subiet voor de ‘downward poker facing dog’ waarbij ik naar beneden keek alsof er niets was gebeurd. De geur van deze ‘downward farting dog’ verspreidde zich subtiel door de zaal waarbij de klas getrakteerd werd op een intense zintuiglijke ervaring.

2016 – Bipolaire conversaties namen het over in mijn hoofd. Yang Sanne: ‘Je moet nu aan niets denken.’ Yin Sanne: ‘Ook niet aan boodschappen en een warme douche straks?’ Yang: ‘Nee.’ Yin Sanne: ‘Je bent zo streng voor me. Ook die gedachtes mogen er zijn toch?’ Ik dwaal af naar gisteravond. ‘Zijn er foto’s dat ik achter die DJ-booth stond?’ Yang Sanne: ‘Kanis, concentreer je nou!’

2018 – De rust in de hippe gymzaal, de ranzige Rituals-wierook, de serieuze blikken van mijn klasgenootjes alsof ze een VN-conferentie bijwonen: ik omarm het ten volste. De verre van flatterende Hema-joggingbroek en mijn competitiedrang zijn verdwenen. De enige wedstrijd die ik voer is die tussen geest en lichaam: ze battelen voor hoe onwijs yin en yang ze samen zijn.