Neppe buren & echte knuffels

Ondanks dat we officieel geen buren zijn, ben ik wel zijn buurmeisje. Hij is een vaste gast van het café waar ik boven woon en drinkt bier van het geld dat hij overdag ophaalt bij de supermarkt waar ik mijn boodschappen doe. De supermarkt waar iedereen hem kent, en met plezier een praatje met hem maakt. Over luchtige dingen, zoals het weer of de drukte in de stad.

Altijd als ik langsloop geeft hij me een high-five, compleet random, maar ik moet er altijd wel om lachen. Het is misschien wel de meest vrolijke man van heel Rotterdam. En toch had ik hem niet eerder zo vrolijk gezien als afgelopen weekend, toen we elkaar bij de gebruikelijke supermarkt weer zagen. Het was koud, ijskoud. Iedereen liep verpakt in meerdere lagen kleding met daaroverheen een dikke winterjas en keek chagrijnig voor zich uit, terwijl hij, mijn buurman, in zijn gebruikelijke oud-leren herfstjasje stond met daaronder enkel een grijs lange mouwen t-shirt. Hij stond dit keer ín de supermarkt, in plaats van net erbuiten.

"Hé, buurmeisje!" hoor ik boven de zachte muziek van mijn koptelefoon, die dienden als oorwarmers, uitkomen. Uit automatisme steek ik mijn hand uit om een high-five te geven. Dan haal ik de koptelefoon van mijn oren en groet mijn altijd-vrolijke buurman. Ik vraag naar zijn dag en hij begint -zoals een echte Hollander- over het weer. Over hoe koud het is, maar dat het op de plek waar hij nu staat wel goed te doen is. "En zometeen zit ik weer lekker warrum", zegt hij, verwijselijk naar het café. Ik lach, geef hem nog eens een high-five, en loop dan de winkel in.

Eieren, check. Brood, check. Drinken, check. Ondanks dat ik mezelf had voorgenomen niet meer mee te nemen dat ik nodig heb, gooi ik nog een extra blikje cola in mijn mandje en loop dan rechtstreeks naar de kassa. Na het afrekenen gooi ik alles in mijn rugtas, op 1 blikje na. "Dag buurmeisje", hoor ik, nog voordat ik echt bij hem in de buurt ben. "Dag buurman, deze is voor jou", zeg ik terwijl ik het blikje dat ik in mijn hand heb naar hem uitsteek. Hij kijkt eerst verbaasd, glimlacht dan nog breder dan ik hem ooit heb zien doen en geeft me voor het eerst geen high-five maar een knuffel. "Dankjewel buurmeisje!"