Liefde.. een onbeschrijfelijk fenomeen

Ik sta in de metro. Ik kijk om me heen, mijn oog valt op een man. Hij lacht breeduit. In eerste instantie vraag ik me af wat er mis met me is. Ik kijk in het schermpje van mijn telefoon en kan niks shokerends ontdekken.

Het valt me op dat de meerderheid van de mensen op hun telefoon zitten. De man (met de lach) heeft geen telefoon in zijn hand. Hij lacht inmiddels ook niet meer. En dan weet ik het. Dan herken ik het onbeschrijflijke fenomeen dat liefde heet.

Ik weet nog dat ik immens verliefd was en me net zo gedroeg als de man. Mijn telefoon had ik niet nodig, want mijn hoofd was vol. Een hoofd vol met gedachten aan die ene persoon.

Denkend aan hoe mooi het zou kunnen zijn, dat je hem/haar zometeen gaat zien tovert spontaan een lach op je gezicht, waar niemand anders lacht.

Een serieus, neutraal gezicht denkend aan de pijn die het je zou kunnen geven. Hoe je zal verdwalen in tranen. Een hoofd vol met gedachten aan die ene persoon. Liefde is een onbeschrijflijk fenomeen.