Lezerscolumn: De dakloze vs. de millennial

Iedere werkdag schrijft een lezer van Metro een column over wat hem of haar bezighoudt: Karlijn Duin

Het is dinsdag ochtend 05.15 uur, ik rijd over de nu nog uitgestorven grachten van Amsterdam. Op de Keizersgracht tref ik een man, liggend in een portiek en gehuld in een slaapzak. Ik maak hem wakker en zeg "Goedemorgen meneer, ik ben Karlijn, werkzaam in de hulpverlening. Kan ik iets voor u doen?” Tot voor kort werkte ik op de straten van Amsterdam, op zoek naar daklozen met een verslaving en psychische problematiek. Ik reed met mijn Honda Zoomer door de binnenstad en liep door het Vondelpark. Ik sprak ze aan en probeerde ze te motiveren richting de hulpverlening. Als zij welwillend waren organiseerde ik praktische zaken zoals een plek in de nachtopvang of een intake bij de verslavingszorg. Ik heb in de afgelopen jaren veel bijzondere mensen mogen ontmoeten, met de meest uiteenlopende en fascinerende levensverhalen. Een kennis was erg onder de indruk van mijn verhalen en adviseerde mij het op te schrijven.

Ik was eerst wat sceptisch, het is toch ‘gewoon’ mijn werk? En toch zette het me aan het denken. In onze samenleving, waarin veel maakbaar is, men streeft naar perfectie en naar de ideale Instagram foto, worden contacten steeds oppervlakkiger. Hoe vaak komt het nog voor dat je een echt gesprek van mens tot mens hebt? 
Klopt het dat mijn generatie, ofwel de millennial, angstig is voor echte verbinding en steeds maar blijft streven naar meer daardoor veel onrust ervaart? Ik weet het niet. Als ik naar mijzelf kijk, herken ik dit ergens wel. Hoewel ik er bewust voor gekozen heb om niet mee te gaan met de massa. Mijn vriendinnen sporen mij vaak genoeg aan een Instagram account aan te maken, maar dat wil ik niet. Door mijn werk heb ik gezien dat juist de mensen die zich aan de onderkant van de samenleving bevinden en een duidelijk imperfect leven hebben puur en echt zijn. Het heeft er bij mij voor gezorgd dat ik de kleine dingen van alledag meer ben gaan in zien en waarderen.

Zo geniet ik intens wanneer ik, rustig wakker wordend, met een ontbijtje in het prille ochtendzonnetje zit en er niet mee bezig ben of ik dit wel of niet zal delen op social media. 
Toch ben ik ergens ook wel een echte millennial en zal ik deze column niet afsluiten zonder een ietwat cliché quote om jullie een beetje aan het denken te zetten vandaag. ‘Find beauty in everything’.