Jaloers zijn

Ik betrap mezelf er vaak op dat ik zeg ”OH ik ben jaloers!”. Komt dat bekend voor? Elke keer weer denkend; ik zou willen dat ik dat ook had, of ik zou willen dat ik dat kon. Dit maakt je nogal ontevreden met jezelf. Maar eigenlijk, nu ik erover nadenk, zou ik geen van al deze vroegere dingen willen kunnen – hebben meegemaakt – of willen hebben. Ja, het zou onwijs awesome zijn als ik naar Kreta op vakantie kon, en ja, ik zou het geweldig vinden als ik op beide handen kon lopen. Als ik deze vaardigheden zou hebben, of deze ervaringen, zouden ze mij een ander persoon maken.

Ik zou ervaringen op doen die ik nog niet hoor te beleven. En dan nog, zijn het niet míjn ervaringen, maar die van de andere persoon. Ik weet het niet, misschien is het wel beter zo. Onwetend op meerdere gebieden, die ik op een later moment in mijn leven zal ontdekken. Alles op zijn tijd. Als ik geluk heb heb ik nog zo’n 70 jaar te leven. Waarom nu alles overhaast doen en spijt hebben van wat ik niet heb, kan of zal doen, als ik al blij ben met de kleine dingen? Deze kleine dingen defineren mij, en alles waar ik voor sta. Ja, ik ben ervan overtuigd dat hoe jaloers ik ook ben, het niet nodig is. Mijn ervaringen komen wel, wanneer ik er klaar voor ben. Daar vertrouw ik op, op de onwetendheid van mijn leven.