Ijskoud forensisme

Ik ben een forens en waarschijnlijk ben jij, die dit leest dat ook. Ik hoor je denken “een forens”? Toen ik dat woord voor het eerst hoorde een paar jaar geleden moest ik denken aan zo’n wezen uit Harry Potter of uit Lord of the Rings. Forens ofwel forensisme betekent dat je heen en weer reist (pendelt) van je werk, studie of andere vaste plek naar huis. Heen en weer, dag in dag uit.

Nu is dit, zoals de meeste van mijn mede forensen wel zullen beamen, in Nederland een pittige uitdaging. Het is elke dag spannend of je trein volgens dienstregeling (of überhaupt gewoon) rijdt. Nu het ijskoude monster uit Siberië ons kleine landje al een aantal dagen in zijn ijskoude klauwen heeft, checken de meeste Nederlanders bijna elke dag waar en óf ze kunnen schaatsen. Forensen doen dit in algemene zin minder. In plaats van zorgen om schaatsen, maken forens zich nog meer zorgen om de dienstregeling. Welke onder deze koude omstandigheden een nog grotere uitdaging is geworden dan hij al was.

Na een half uur wachten op ons mini station in Noord-Holland stap ik eindelijk de trein in en word ik herenigd met mijn mede forensen. Ik kijk om mij heen iedereen zit dik ingepakt in zijn winterjas turend naar zijn of haar mobiele telefoon. Een oudere vrouw irriteert zich klaarblijkelijk aan het veel te harde telefoon gesprek dat een meisje voert met haar vriend. Ze heeft een lange paardenstaart en ik schat haar een jaar of 17. “Zeg, je hoeft niet zo hard te praten hoor” zegt de oudere vrouw. Haar grijze wenkbrauwen vormen een golvende frons in haar gerimpelde gezicht. Het meisje kijkt haar aan maar praat ongestoord verder. Pim, haar vriend, zoals uit het gesprek te horen is, is niet bereid om in deze winterse omstandigheden naar het station te fietsen en haar op te halen. Dat wordt hem niet in dank afgenomen. Arme Pim, denk ik bij mijzelf. Ik tel 25 mensen waarvan 20 mensen op hun telefoon zitten. Het valt mij op dat niemand op of om kijkt.

Misschien, denk ik bij mij zelf, bibbert heel Nederland van het zien van de tempraturen. Ik krijg toch altijd rillingen als ik op dit soort ochtenden naar buiten kijk en de geweldige zonsopgang zie, met prachtige kleuren, bevroren sloten en het riet wat mee beweegt in de wind. Het lijkt mijn mede forensen niet erg te interesseren. Onze hersenen lijken in dat opzicht ook wel een beetje bevroren en hebben enkel aandacht voor onze mobiele telefoons. Jammer dat ijskoude forensisme, het zou toch mooi zijn als we allemaal weer wat meer om ons heen zouden kijken.