Een scholier in een volwassenwereld

Stress, bloed, zweet, tranen en een hoop geschreeuw naar elkaar. Dit is de situatie bij ons aan de keukentafel.  Dit gaat niet over een verloren voetbal wedstrijd of het laatste toetje. Nee, dit gaat over mijn toekomst. Nu, morgen en later. Waar velen zich druk maken om enkel de studiekeuze, maken wij ons zorgen over hoe te betalen.

Budgetbeheer, toeslagen en Nibud. Iets waarbij de meeste zeventien jarigen geen beeld kunnen schetsen, ik wel. Van je moeder naar je hoofd geworpen krijgen : ‘dan ga je toch niet naar de universiteit,’ uit pure onmacht iets aan de situatie te kunnen veranderen. Is dit waarvoor ik me al vijf jaar uitsloof op het gymnasium, voor een betere toekomst waar ik niet eens de kans voor krijg? Nee, dat denk ik niet.

Nederland, het land van gelijke kansen en rechten, zolang je niets of een vermogen verdient. Buiten alle toeslagen, regelingen en tegemoetkomingen vallen, omdat je net verdient boven de grens, maar aan het eind van je salaris je een stuk maand overhoudt. Eén moeder met drie kinderen. Zijn we echt aan het lot over gelaten in deze maatschappij? School om hulp vragen om vervolgens rijk gerekend te worden. Internet raadplegen en door de bomen het bos niet meer zien. Inmiddels vele paniek aanvallen later zittend aan de keukentafel met mijn moeder en een vrijwilliger budgetbeheer van de gemeente. Situatie niet veranderd, maar toekomstbeeld wel. Een steunpilaar voor de weg naar morgen, bereidt te helpen met alles uit te zoeken. Schooljaar 2019/2020, het jaar dat ik ga studeren. Ik weet nog niet hoe, maar ik ga er komen, zelfs als ik iedere financieel adviseur van het land moet opbellen.

Nederland, het land waar ik geboren ben, maar niet kan groeien. Het land waar stiekem veel kinderen zich zorgen moeten maken om een toekomst en geldzaken. Het land waar doorleren niet meer zo vanzelfsprekend lijkt te zijn. Jongeren in een volwassenwereld vol moeilijke begrippen en onzeker van een toekomst. Dit kan zo niet langer!